Το Άρωμα

Αυτά τα αρώματα
που την αυγή θαμπώνουν
ανάμεσα σε τόσα ωραία πράγματα…
τίποτε να προτιμήσεις δεν μπορείς
μα ούτε να αναλύσεις
άμα το σύνολο σε μαγεύει τόσο
και σου διαφεντεύει το κορμί.

Όταν όλες σου οι αισθήσεις
οδηγούν σε μία,
την πιο αποτρόπαια απ’ όλες.
Όταν οι ανάσες συνθέτουν μουσικές
τότε τίποτα δεν αξίζει
τα εγκώμια της να ψάλει,
μήτε πυρσός ή χρυσός,
μόνο μια λεπτή,
χλιαρή μυρουδιά που διαχωρίζει
το βαθύτερο σημείο του βαράθρου
απ’ τον καταγάλανο ουρανό.

                      Του Γιάννη Ανυφαντή

Αγάπη

Όταν σ’ αφήνω να κοιμάσαι σε φιλώ γλυκά στο μάγουλο και γυρνάω το κλειδί απαλά. Σ’ αγαπάω ακόμη πιο πολύ όταν φεύγω για τη δουλειά, ίσως γιατί η λαχτάρα μου είναι πάντα να γυρνώ κοντά σου, να κάνουμε μαζί όλα αυτά τα μικρά όμορφα πράματα που φτιάχνουν την αγάπη μας. Ίσως γιατί η ευτυχία δεν είναι παρά μια απλή απόφαση που παίρνεις το πρωί και μόνο το βράδυ μπορεί να τη χαλάσει. Σε σκέφτομαι με την τσάντα στο χέρι να διασχίζεις τους πολύβουους δρόμους της πόλης και μια αγωνία με κυκλώνει. Σε ζητούν στο τηλέφωνο φωνές άγνωστες και σφίγγω τα δόντια κάνοντας ερωτήσεις ανόητες κι επιθετικές. Ύστερα σκέφτομαι το πρόσωπό σου. Κοιτώ για ώρα τις μικρές παντόφλες σου και συγκινούμαι. Μυρίζω τα ρούχα που πέταξες στο κρεβάτι μας βιαστική, πλένω το άδειο ποτήρι του καφέ που άφησες δίπλα στο δικό μου, διασχίζω το διάδρομο πάνω κάτω και νιώθω πως όλα είναι νεκρά χωρίς εσένα. Όμως ο ήλιος πέφτει. Στο τέλος της μέρας θα σμίξουμε αχόρταγα σαν να πέρασαν αιώνες. Θα μοιραστούμε την ίδια ταινία, θα φάμε στο σαλόνι, θα μπούμε κι οι δυο στην μπανιέρα κοιτώντας τα γυμνά κορμιά μας κι ύστερα κουρασμένοι θα κοιμηθούμε αγκαλιά για να ξυπνήσουμε… μαζί!

 Του Κώστα Παπαθανασίου

Απόδραση

Καληνύχτα, λοιπόν. Θα μείνω μόνη με το σκοτάδι και θα αναμετριέμαι με τις λέξεις. Θα ‘ρθει και το ξημέρωμα, θα το μυρίσω στα δάχτυλά μου, έτσι όπως θα κατεβαίνει η Αυγή. Μέχρι τότε θα έχω κάνει άπειρες διαδρομές. Θα ‘χω φύγει και θα ‘χω γυρίσει. Θα έχω σκεφτεί χίλιες φορές τι είναι ζωή και δεν θα έχω απαντήσει ούτε μία. Προσπάθησα. Προσπάθησα να βρω ένα νόημα, να πιάσω μια άκρη από το νήμα αυτό και να κάνω μια αρχή. Πολλές φορές αυτή τη νύχτα. Και κρατάει πολύ. Πολύ σκοτάδι να μας καλύπτει. Εμένα, εσένα, που κοιμάσαι στην άκρη του κρεβατιού. Πάλι χαμογελάς στον ύπνο σου. Άραγε ονειρεύεσαι ή είναι μια ασυνείδητη μυική σύσπαση; Σκέψου! Το χαμόγελο να οφείλεται σε μια ασυνείδητη σύσπαση μυών. Πλάνη. Πλάνη και γω που το κοιτάω και σε μακαρίζω;

Χαμογελάς τόσο ωραία στον ύπνο σου, που σου αξίζουν χίλια φιλιά. Χίλια φιλιά μέσα σ’ αυτό το σκοτάδι που κάνει την ώρα απτή, που κάνει τα λεπτά και τα δευτερόλεπτα να χαρακώνουν, να δεις, το πρωί θα ‘χω σημάδια στο δέρμα.

Καληνύχτα, λοιπόν. Όταν ξυπνήσεις, κλείσε τα παράθυρα. Θα φυσάει δυνατά σήμερα. Της Ράνιας Καταβούτα

ΔΕΔΟΜΕΝΟΣ;

Θεωρείς ότι η αγάπη μου είναι δεδομένη,

αλλά δεν με ρώτησες τι θέλω;

Δεν με ρώτησες τι σκέφτομαι;

Δεν ρώτησες τι αγαπάω;

Με θεωρείς δεδομένο,

αλλά εγώ δεν περιμένω,

εγώ δεν ξεχνάω,

εγώ υπάρχω σε εκατοντάδες φωτοτυπίες

κοσμικών σπερμάτων

και γαλαξιακής σκόνης,

που τέμνεται με το κέντρο του Αρκτικού κύκλου.

Αγάπη μου, με θεωρείς δεδομένο

γιατί σου είμαι πιστός,

αλλά η πίστη χωρίς ανταπόδοση

κουράζει τα νευρικά μου κύτταρα,

που περιμένουν να πεις ένα ναι ή ένα όχι.

Για αυτό αγάπη μου, μην με θεωρείς δεδομένο

και ότι είναι δεδομένο ότι θα σου είμαι πιστός.

Αγάπη μου, ο έρωτάς σου για μένα

είναι σαν θρησκεία

που έχασε την ικανότητα του θαύματος

και δεν μπορώ να είμαι πιστός.

Για αυτό αγάπη μου, δεν είναι δεδομένο

εάν θα είμαι ακόμα ένας πιστός προσκυνητής

της εικόνας σου και του Αρκτικού σου κύκλου.

 Του Παναγιώτη Παπαναγιώτου