Τα ρολόγια έμοιαζαν άχρηστα, γελοία κατασκευάσματα που έλιωναν και έσταζαν σαν κεριά σε πίνακα του Νταλί.
Τα περιθώρια εξαφανίστηκαν.
Τα οριζόντια και τα κάθετα επίπεδα γλίστρησαν και έσμιξαν ερωτικά το ένα μέσα στο άλλο.
Η οχλαγωγία έγινε πολυφωνία, έγινε αρμονία και μουσική της φύσης.
Η αντίληψη των πραγμάτων πήρε άλλη πολυδιάστατη έννοια.
Τα μεγέθη μεταλλάχθηκαν.
Το πάνω έγινε κάτω.
Το μπρος έγινε πίσω.
Το εδώ έγινε εκεί.
Το χθες έγινε σήμερα.
Το σήμερα, χθες.
Το πριν, το τώρα, το μετά, έγιναν ένα αιώνιο τώρα!
Ο πύργος της Βαβέλ γκρεμίστηκε.
Όλα μα όλα μιλούσαν την ίδια γλώσσα. Κι ήταν τόσο αρμονικά ισορροπημένα.
Κι ύστερα, έτσι απρόσμενα όλα άλλαξαν και πάλι. Οι ευθείες καμπυλώθηκαν. Οι ταλαντώσεις άλλαξαν. Οι τέλειες στιγμές έχασαν την ευθεία επαφή τους. Τα μεγέθη πήραν το συνηθισμένο σχήμα και έννοια τους. Το άπαν, το άπειρο, το αιώνιο και το αέναο διαρκεί τελικά τόσο λίγο, σε αριθμητά μεγέθη.
«Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί το αέναο φως να μοιάζει τόσο με το άπειρο σκοτάδι...Η ευθεία είναι πάντα η συντομότερη οδός.» Σκέφτηκε μέσα της η Αγγελική.
Πως κατορθώθηκε σιγά-σιγά να αλλάξει η συχνότητα και οι ευθείες να γίνουν καμπύλες!; Τα στίγματα της δημιουργίας να γίνουν παχυλή καμπυλωτή ύλη. Η ενέργεια να διοχετευθεί ανισομερώς. Και να κινείται πια ανισομερώς και να φτιάχνει καινούργιες καμπύλες, καινούργιες ευθείες, άλλες ταλαντώσεις, άλλες συχνότητες. Και να διαχωρίζει το παντοτινό, το διαρκές, το αιώνιο και να το κάνει χθες, σήμερα, αύριο.
Και το μηδέν να μοιάζει πλέον αριθμός μέτρησης. Σημείο έναρξης της αρίθμησης. Να παίρνει την έννοια του ‘τίποτε’, ενώ η ονομασία του και μόνο δεν καθορίζει το τίποτε. Ούτε και το σχήμα του.
Τίποτε, θα έπρεπε να είναι το ‘δεν’. Ή το ‘μη’. Αν θυμόταν καλά δυο αρνήσεις καθορίζουν μια κατάφαση. Πως μπορεί λοιπόν το μη μπροστά από το δεν να δηλώνει τη μη ύπαρξη; Το μηδέν, που είναι το ‘μη’ ‘δεν’, μήπως καθορίζει ακριβώς το αντίθετο;
Μήπως καθορίζει τα πάντα;
Μιας και το αντίθετο του τίποτε, είναι τα πάντα;
Αν όμως το μηδέν είναι τα πάντα, το είναι, τότε ίσως όλα ξεκίνησαν να μετρούν λάθος.
Δεν ξεκινά η μέτρηση από το τίποτε αλλά μέσα από το είναι. Μέσα από τα πάντα! Ένας ολοστρόγγυλος τέλειος κύκλος που εμπεριέχει τις έννοιες και τα μεγέθη και που κρατά ίσες τις αποστάσεις του κέντρου του από οποιοδήποτε σημείο της περιφέρειας του. Το μη-δεν. Το άπαν. Που ούτε μετρά, ούτε μετριέται.
Το άπαν δεν μετριέται.
Είναι αύταρκες. Μετριέται ότι εμπεριέχεται στο παν και τείνει να γίνει ‘μη-δεν’ Σαν τον άσχημο και γέρο έρωτα του Αναξαγόρα...Το μηδέν, δεν έχει ανάγκη σύγκρισης αριθμητικής, καθώς και μέτρησης.
Και αν προσθέσεις στο ένα το μηδέν, θα ‘χεις και πάλι ένα. Καμία αριθμητή μεταβολή. Όπως και στο δυο, στο τρία ...και σε όποιο άλλο αριθμό. Όχι διότι προσθέτεις το τίποτα, αλλά γιατί προσθέτεις τα πάντα, που εμπεριέχονται στα πάντα. Εμπεριέχονται στο ένα, καθώς και στο δυο και σε όποιο άλλο μέγεθος σκεφτείς.
Πως να αλλάξει ένα μέγεθος όταν του προσθέσεις κάτι που ήδη περιέχεται σε αυτό;
Μας έπεισαν πως, ένα και ένα κάνουν δυο. Τώρα μπορούν να μας πείσουν για ότι άλλο θέλουν.
Οι εντυπώσεις συνέχιζαν τις καταγραφές στο μυαλό της.
Ούτε που θυμήθηκαν πως αύριο ξημέρωνε Δευτέρα και πως έπρεπε να βρίσκονται και οι δυο πίσω στη πραγματικότητα της ζωής τους...
