..Έρωτας σαν βροχή της Λένας Μαντά..

Ένα γράμμα που γράφει καποια στιγμή η ηρωίδα
αλλά που δεν στέλνει ποτέ..

<<Έρωτας σαν βροχή...Όχι σαν καταιγίδα...σαν βροχή...Να φεύγει και να έρχεται...Να δυναμώνει και να χαμηλώνει...Να δροσίζει και να πνίγει...Ν`απορροφάται από τη γη, να χάνεται...Πωσ έζησα έτσι; Γιατί δέχτηκα κάτι μισό για μένα; Γιατί προσπά9ησα να κρατήσω στισ χούφτες μου κάτι, που ήξερα οτι 9α μου δώσει μόνο μια ψευδαίσ9ηση δροσιάσ και μετά
9α μ`αφήσει πιο διψασμένη από πριν, με τα χείλη ξερά και την καρδιά στεγνή;

Πωσ μπόρεσα να δεχτώ να συμπληρώνω τη βροχή με τα δάκρυα μου,για κάτι που γνώριζα οτι ήταν μάταιο;


Είδα χιλιάδεσ ηλιοβασιλέματα μόνη μου ,ο ήλιοσ βουτούσε στο τίποτα
κι εγώ πνιγόμουν στη μοναξιά...Άκουσα εκατοντάδεσ κεραυνούσ και με φόβισαν λιγότερο από τη σιωπή τησ άδειασ ζωήσ μου...

Μύρισα χιλιάδεσ λουλούδια, αλλά το άρωμα τουσ δεν πλημμύρισε την άοσμη ζωή που ο "έρωτας σαν βροχή" με καταδίκασε να ζήσω...

Γεύτηκα δεκάδεσ εδέσματα, αλλά μόνο πίκρα στα χείλη μου...

Άγγιξα απαλά το κορμί του, κράτησα στη μνήμη της αφήσ μου κά9ε πόντο του σώματοσ του και αγκάλιαζα μόνη μου τον εαυτό μου τισ μοναχικέσ μου ώρεσ, με την ψευδαίσ9ηση πωσ ήταν εκείνοσ που με χάιδευε, έχοντασ τον στα ακροδάχτυλα μου...

Γέλασα δυνατά στην αρχή της ζωήσ μου και συνέχισα να χαμογελώ από συνή9εια, χωρίσ ποτέ τα μάτια μου να πάρουν χρώμα από τα χαμόγελα που ζωγραφίστηκαν στο πρόσωπο μου, αλλά δεν ζέσταναν την ψυχή μου...

Έκλαψα πολύ για δυό ζωέσ,από απελπισία,από λαχτάρα για κάποιον που ήρθε κοντά μου για να μου φέρει την επίγνωση ότι η ευτυχία είναι στιγμές...μόνο στιγμές...
και
οι περισσότερες κλεμμένες...

Ζωγράφισα με φωτεινά χρώματα τισ ώρεσ που ήμουν μαζί του αλλά η πραγματικότητα
ξε9ώριαζε τουσ πίνακεσ μου, όταν δεν τουσ βύ9ιζε στο χρώμα τησ απελπισίασ...

Έγραψα το "σ`αγαπώ" σε χιλιάδεσ χαρτιά και τα έσκισα αμέσωσ μετά, σκορπίζοντας γύρω μου τα κομμάτια τους, όπωσ σκορπισμένη ήταν η ζωή μου...

Πόνεσα τόσο που μάτωσα και την ίδια στιγμή ήμουν εγώ πηγή πόνου για κάποιον που εν γνώσει μου υπέφερε όσο κι εγώ...

Αγνόησα την αγάπη, γιατί δεν ήταν με τουσ δικούσ μου όρουσ...
Καταδίκασα τον εαυτό μου στη μοναξιά,δραπετεύοντασ από τουσ δρόμουσ όπου μπορεί να σε συναντούσα,επιλέγοντασ να φύγω εγώ, "η δυνατή", τη στιγμή που η αδυναμία μου να σε κερδίσω ήταν γραμμένη στον αέρα που ανέπνεα...
Και μετά...μετάνιωσα...Και γύρισα να ψάξω στο παρελθόν αυτό που μου έλειπε στο παρόν, μα δεν υπήρχε τίποτα εκεί για μένα. Η αληθινή αγάπη είχε φύγει...

Την είχα διώξει εγώ...Είχα διώξει ότι άξιζε και είχα κρατήσει το τίποτα...
Δίκαιη τιμωρία...
Κλαίλια