" Επάγγελμα:πόρνη " της Λίλης Ζωγράφου

" Μην ακούω ανοησίες για ερωτική αιωνιότητα. Κάθε ομορφιά είναι αιωνιότητα. Ό,τι βλέπω, ό,τι ακούω, ό,τι αγγίζω, χώμα, αέρας, φως, είναι μέρος της αιωνιότητας. Αιωνιότητα δεν είναι ό,τι αντέχει στο χρόνο - γιατί τότε θα’χαν τα πρωτεία οι πολυκατοικίες και οι ουρανοξύστες - αλλά ό,τι σφραγίζει μια στιγμή ανεπανάληπτα. Ο ερωτικός σπασμός είναι μια αιωνιότητα, κι ας μην αποτυπώνεται πουθενά αυτός "

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι, Μίλαν Κούντερα

"Κάποτε, εδώ και πάρα πολύ καιρό, ο άνθρωπος άκουγε κατάπληκτος το τακτικό σφυροκόπημα που του ερχόταν από τα βάθη του στέρνου του και αναρωτιόταν τι μπορούσε να σήμαινε αυτό. Δεν μπορούσε να ταυτιστεί με ένα σώμα, μ'αυτό το τόσο ξένο και άγνωστο πράγμα. Το κορμί ήταν ένα κλουβί και στο εσωτερικό του, κρυβόταν κάτι που κοιταζε, άκουγε, τρόμαζε, σκεφτόταν κι απορούσε΄αυτό το κάτι,αυτό το λείψανο που απόμενε όταν αφαιρούσε κανείς το σώμα, ήταν η ψυχή. Βέβαια,σήμερα, το σώμα έπαψε να είναι ένα μυστήριο, αυτό που φωλιάζει στο στέρνο είναι η καρδιά, το ξέρουμε, και η μύτη δεν είναι παρά η απόληξη ενός σωλήνα που περνάει για να φέρει οξυγόνο στους πνεύμονες. Το πρόσωπο δεν είναι παρά ο πίνακας πλοήγησης στον οποίο καταλήγουν οι φυσικοί μηχανισμοί: η πέψη, η όραση, η ακοή, η αναπνοή, η σκέψη. Από τότε που ο άνθρωπος μπορεί να κατονομάσει όλα τα μέρη του σώματός του, αυτό το σώμα τον ανησυχεί λιγότερο. Ο καθένας ξέρει πια ότι η ψυχή δεν είναι παρά η δραστηριότητα της φαιάς ουσίας του εγκεφάλου. Η δυαδικότητα ψυχής και σώματος κρυβόταν πίσω από θέματα επιστημονικά΄ σήμερα είναι μια παρωχημένη προκατάληψη που πραγματικά σε κάνει να γελάς. Αρκεί, όμως, ν'αγαπάς τρελά και ν'ακούς τα εντόσθιά σου να γουργουρίζουν, για να διαλυθεί αμέσως αυτή η λυρική αυταπάτη της επιστημονικής σφαίρας, που είναι η ενότητα σώματος και ψυχής." "Πολύ περισσότερο απ'το μπιλιέτο, που της το έδωσε την τελευταία στιγμή, αυτό το κάλεσμα των τυχαίων(το βιβλίο, ο Μπετόβεν, ο αριθμός έξι,το κίτρινο παγκάκι του πάρκου) ήταν που έδωσε στην Τερέζα το κουράγιο να φύγει απ'το σπίτι της και ν'αλλάξει τη ζωή της. Ήταν ίσως αυτά τα κάποια τυχαία (άλλωστε πολύ ταπεινά και κοινότοπα, πράγματι αντάξια αυτής της ασήμαντης πόλης) που πυροδότησαν τον έρωτά της και αποτέλεσαν την πηγή ενέργειας απ'όπου άντλησε ως το τέλος. Η καθημερινή μας ζωή βομβαρδίζεται από τυχαία περιστατικά, πιο συγκεκριμένα από τυχαίες συναντήσεις ανάμεσα στους ανθρώπους και στα γεγονότα, αυτό που ονομάζουν συμπτώσεις. Υπάρχει συν-πτώση όταν δύο απρόβλεπτα γεγονότα συμβαίνουν ταυτόχρονα, όταν συναντιώνται: ο Τόμας εμφανίζεται στο εστιατόριο τη στιγμή που το ραδιόφωνο παίζει Μπετόβεν. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία, αυτές εδώ οι συμπτώσεις περνούν ολότελα απαρατήρητες. Αν ο χασάπης της γωνίας ερχόταν να καθίσει σ'ένα τραπέζι του εστιατορίου στη θέση του Τόμας, η Τερέζα δεν θα είχε παρατηρήσει ότι το ραδιόφωνο έπαιζε Μπετόβεν (παρ'όλο που η συνάντηση του Μπετόβεν μ'ένα χασάπη θα ήταν επίσης μια περίεργη σύμπτωση). Αλλά ο έρωτας που γεννιόταν ξύπνησε μέσα της το νόημα της ομορφιάς και ποτέ δεν θα ξεχνούσε τη μουσική αυτή. Κάθε φορά που θα την άκουγε, θα ένιωθε συγκίνηση. Κάθε τι που θα συνέβαινε γύρω της τη στιγμή εκείνη θα καταυγαζόταν στη λάμψη αυτής της μουσικής, και θα ήταν ωραίο. ... Το ανθρώπινο ον, οδηγημένο από την έννοια της ομορφιάς, μεταθέτει το απρόοπτο γεγονός (...) για να φτιάξει ακολούθως απ'αυτό ένα μοτίβο που θα εγγραφεί στην παρτιτούρα της ζωής του. Θα επανέλθει σ'αυτό, θα το επαναλάβει, θα το μεταβάλει, θα το αναπτύξει, θα το μεταθέσει,όπως κάνει ο συνθέτης με τα θέματα της σονάτας του. (...) Ο άνθρωπος, χωρίς να το ξέρει, συνθέτει τη ζωή του με βάση τους κανόνες της ομορφιάς μέχρι και στις στιγμές της πιο μεγάλης αναταραχής. "

Τα οπωροφόρα της Αθήνας, Σωτήρης Δημητρίου

"Στην αγάπη θέλουμε να παίξουμε με το πρόσωπο του αγαπημένου σαν να είναι θείο παιχνίδι.Να μπούμε στο βλέμμα του,στην ανάσα του,να αφομοιωθούμε απ'τον ήχο της φωνής του.Στο πρόσωπο συνεχή ροή έχουν τα άυλα,βλέμμα,φωνή και ανάσα.Δεν διανοούμαστε να προσεγγίσουμε τις ασυνεχείς,περίπου στάσιμες ροές της μύτης,των αυτιών και των οφθαλμών." "Το ελάττωμα αγαπάμε και οι παραλλαγές του είναι άπειρες,όσες και της ομορφιάς.Το ελάττωμα,καλύτερα,που μπολιάζει την ομορφιά,την γονιμοποιεί. Η απόσταση δε απ'την ασχήμια και την απώθηση είναι πολλές φορές μια τρίχα.Αλλά αυτή η ελαχίστη απόσταση που απομακρύνει κάποιον ελκύει έναν άλλον.Αυτό συνιστά μια απέραντη ελευθερία και η προσδοκία της εκπλήξεως από έναν νέον συνδυασμό είναι πάντοτε παρούσα.Ένα βλέμμα είναι έτοιμο να γοητευθεί απ'αυτόν τον συνδυασμό." "...η έλξη ανθίζει ή μαραίνεται εκεί που δεν το περιμένεις.Κατά κανόνα ό,τι δεν επιτρέπει η κοινή ηθική,η κοινή λογική και το κοινό γούστο προάγει τον ερωτισμό.Αν μάλιστα δεν υπάρχει εξιδανικευτική αγάπη ή πρόθεση δημιουργίας οικογένειας ή άλλος σκοπός κοινωνικής τάξεως,τότε η φυσικότητα γίνεται ορμητική.Βέβαια όταν συνυπάρχουν αγάπη και ορμή είναι σαν να τελείται η ένωση στα ουράνια." "Αλλά τελικά την βαρύνουσα θέση στις σμίξεις των ανθρώπων έχει το προσωπικό ύφος,αυτή η διακλάδωση της ψυχής στο σώμα,και κυρίως στο πρόσωπο. Είναι δε αξιοσημείωτο ότι πολλές φορές χρωματισμοί του ύφους όπως η μοχθηρότητα,η λαγνεία,η σκαιότης,η βλοσυρότητα γεννούν την επιθυμία.Ίσως γιατί τονίζουν το πολεμικό και αρπαχτικό μέρος του έρωτα. Η γυναίκα ακολουθεί τον άντρα στο δρόμο της λαγνείας αλλά η μεγάλη ανταμοιβή που περιμένει -πιο μεγάλη κι απ'τους εντονότερους ερωτικούς σπασμούς- είναι η θαλπωρή της αγκαλιάς.Και είναι πρόθυμες να πιστέψουν όχι λόγια αλλά και βλέμματα και υπαινιγμούς.Προκειμένου για την αγάπη η γυναίκα ξεγελιέται με ένα πρασόφυλλο καθώς λένε.Παιδεύονται πολύ απ'την φύση,απ'την παιδική τους ακόμα ηλικία και ίσως για τούτο αναζητούν την παρηγορητική αγκαλιά.Και ενώ ο άντρας εξαντλεί τα ανάποδα,τα ανατρεπτικά στην ερωτική κλίνη,οι γυναίκες γι'αυτή την αγκαλιά είναι έτοιμες σε αντίθεση μ'αυτόν,να θυσιάσουν τα πάντα. Και οι άντρες βαθύτερα την αγκαλιά αναζητούν,ένα φιλί στο μάγουλο,το συμπληρωματικό ταίρι τους αλλά τους παιδεύει η λαγνεία,το ανικανοποίητο.Παιδεύονται πιο πολύ απ'τις γυναίκες μέχρι να κατασταλάξουν΄ αν κατασταλάξουν.Ίσως γιατί δεν συνάρτησαν την ηδονή με τον πόνο όπως εκείνες.Και η λαγνεία βέβαια δεν μπορεί να επικεντρωθεί σ'ένα σώμα,τουλάχιστον όχι τόσο όσο η αγάπη.Αλλά και γιατί να επικεντρωθεί;Γίνονται αυτά τα πράγματα αναγκαστικά;Και γιατί η αγάπη είναι προτιμότερη απ'την λαγνεία;Μήπως η λαγνεία στο τέλος τέλος δεν είναι εμπράγματη αποδεδειγμένη αγάπη;"

"Γράμμα στο γιο μου κι ένα άστρο" της Μαρίας Λαμπαδαρίδου-Πόθου

Να θυμάσαι πάντα το θαύμα ότι γεννήθηκες! Μην ξεχάσεις ποτέ πως, ανάμεσα στις χιλιάδες, στα εκατομμύρια ανθρώπους, εσύ θα είσαι πάντα ο Ένας! Ο Μοναδικός! Όχι γιατί είσαι γιος μου. Όχι, βέβαια. Μα γιατί η μοναδικότητα είναι το θαύμα, που φέρνει μαζί του το κάθε ανθρώπινο πλάσμα, που γεννιέται στον κόσμο. Φτάνει να το καταλάβει. Να το σκεφτεί. Εκεί είναι ο πρώτος σεβασμός. Αυτός ο σεβασμός, που τόσο βάναυσα βιάστηκε στις μέρες μας. Λοιπόν, ανάμεσα στις συμβουλές που μπορεί να σου δώσω, τούτη η πρώτη, είναι η πιο όμορφη: Να θυμάσαι πάντα το θαύμα ότι γεννήθηκες! Κι αν οι καιροί μας είναι ανάξιοι για ένα τέτοιο θαύμα, μην ξεχάσεις ποτέ, πως τους καιρούς τους φτιάχνουν οι άνθρωποι. Και άνθρωποι τους αλλάζουν."