Το να αγαπάς είναι σαν τα ναρκωτικά.

Στην αρχή έχεις μία αίσθηση ευφορίας, απόλυτης εγκατάλειψης.
Σου άρεσε η αίσθηση και πιστεύεις πως μπορείς να το ελέγξεις, να είσαι εσύ ο κύριος της κατάστασης.
Σκέφτεσαι το αγαπημένο πλάσμα 3 λεπτά και το ξεχνάς 3 ώρες.
Σιγά σιγά όμως εθίζεσαι σε αυτό το πλάσμα και γίνεσαι απολυτα εξαρτημένος.
Το σκέφτεσαι 3 ώρες συνέχεια και το ξεχνάς 3 λεπτά.
Τότε έχεις την ίδια άισθηση με τους τοξικομανείς σε φάση στέρησης.
Και όπως και αυτοί κλέβουν και ταπεινώνονται για να αποκτήσουν αυτό που έχουν ανάγκη,
έτσι και εσύ είσαι έτοιμος να κάνεις οτιδήποτε για την αγάπη.
Για αυτό λοιπόν πρέπει να αγαπάμε κάποιον που να μπορούμε να κρατήσουμε κοντά μας ...

Paulo Coelho - "Στις όχθες του ποταμού Πιέδρα κάθησα και έκλαψα"

Οι αναλφάβητοι του έρωτα....(ΕΥΑ ΟΜΗΡΟΛΗ)

Θα χανομουνα χωρις αυτη τη ζωη ,
χωρις τη σιγουρια οτι εκεινο που ηθελα το εκανα κι αν ηθελα ,
παλι θα το ξανακανα .
 
Η ιδεα και εντυπωση ειναι τα μονα που μετρουν.
Η επιγνωση της κατωτεροτητας και της λειψης σου φυσης ειναι οι μονοι εφιαλτες .
Η σιγουρια φτανει για να σε κανει πιο ηρεμο ,ακομα κι αν ειναι μια σκετη ουτοπια .
 
Η δυναμη ειναι μια ιδεα ,ολα ειναι μια ιδεα .
Τιποτε δεν εχει την αληθινη του υποσταση και μπορει να μην υπαρχουν αληθινες υποστασεις μεσα σε ανθρωπινες ψυχες .
 
Το μυαλο ειναι εκεινο που φταχνει τα παντα και μονο του παλι τα χαλα.
 
Μεσα στο μυαλο μου εχω πια την σιγουρια
οτι μπορω να ειμαι ελευθερη μολις το θελησω.
Μεσα στο μυαλο μου εχω τη δυναμη να καλοσωρισω την καθε μονοτονη μερα.
Μεσα στο μυαλο μου βρισκω την δυναμη να ανεβω την ανηφορα χωρις να υποφερω.
 
Ειμαι εγω και ειμαι ζωντανη και αυτοφωνη σαν ηλιος.
 
Και απο τιποτα πια δεν εχω αναγκη,
αφου δοκιμαστηκα στα γραναζια της ζωης και της περιπετειας .
Αφου εμαθα τις αληθινες αξιες κι εδωσα αξια στον εαυτο μου .
 
Ειμαι ελευθερη και μοναδικη.
 
Μπορεσα,μπορεσα!
Ξυπνω πια το πρωι και φωναζω, << μπορω>> γιατι το 'χω πιστεψει πως ολα τα μπορω.
Κι ειναι αληθεια.
Ειμαι παντοδυναμη και κανεις δεν μπορει να μου κλεψει ολες τις ομορφες στιγμες που τολμησα να ζησω.
 
Οχι,δεν εχω ενοχες .
 
Η απολυτη ευτυχια κι η γνωση εκεινου που ζητας δεν σου αφηνει ποτε ενοχες.
 
Ενοχες σου αφηνουν ολα εκεινα που δεν εζησες, οχι γιατι δεν μπορεσες ,αλλα γιατι φοβηθηκες την δυναμη τους ,την μαγεια τους .
Ολη εκεινη την μαγεια που μια ζωη αναζητας κι οταν σου πεφτει στο κεφαλι σαν ευλογια ,την αρνεισαι χωρις ουσιαστικο λογο παρα μονο επειδη δισταζεις να πας παραπερα ,να δεις τι γινεται μεσα απο το συνορο που σ'εχουν φυλακισει .
 
Κι οταν περνουν τα χρονια και οι εποχες ,και τιποτα δεν μπορει να σταματησει την ανελεητη φθορα ,θυμασαι,σκεφτεσαι και σε πιανουν ολοι οι φοβοι , ολες οι απελπισιες.
 
Γιατι ειναι αναγκη να εισαι δυνατος.
 
Μονοι γεννιομαστε ,μονοι πεθαινουμε
και τιποτα δεν μας μενει περα απο τις στιγμες που ζησαμε.
Τις ομορφες .
Ολες εκεινες που ξεπερασαν για λιγο την μιζερια και την θλιψη ,ολες εκεινες που ταυτιστηκαν μαζι μας ,που ανηκουν πια μονο σε μας.
 
Επειδη.πανω απ'ολα,θελει τολμη η ζωη, θελει πολλα κοτσια η ευτυχια.
 
Κι η μοιρα δεν ειναι κατι απλο κι ουδετερο,αλλα κατι που πλαθεται οπως το θες .
Ειμαι ετοιμη να γερασω με τον αντρα που αγαπω ,αλλα ειμαι καθε φορα προετοιμασμενη να βουτηξω στις προκλησεις και τις ηδονες ,στα κυμματα της ζωης και ο,τι πηγαινει μαζι της.
Γιατι μεσα απ'ολα αυτα ενα ,καταλαβα.
Οι δυστυχιες που ερχονται παλευονται .
Οι ευτυχιες που δεν λενε να φανουν ειναι εκεινες που γινονται οι εφιαλτες μιας ζωης.
 
Ολες εκεινες μικρες σπιθες που μας δινονται ετοιμες ,ολοζωντανες καθε μερα και τις αφηνουμε να χαθουν σαν να μην υπηρξαν ειναι τα απωθημενα που δεν θα μας αφησουν να γερασουμε με αξιοπρεπεια.
 
Θεε μου,δωσ'μου τις δυστυχιες που μου αναλογουν ,αφου δεν γινεται αλλιως,αλλα βοηθησε με να αξιωθω κι ολες τις ευτυχισμενες ωρες που αιωρουνται σαν αστρα πανω απο το κεφαλι μου.
 
Να ζησω τον χρονο μου ,να τον ποτιστω μεχρι την πιο μικρη μου ινα,να μπορεσω να γινω ενα μαζι του.Να εχω συντροφισσες ομορφες στιγμες ,να ξερω πως εζησα,να μετανιωνω για κεινα που εκανα και να ψαχνω να βρω κι αλλα να κανω.
 
Οι στγμες ,οι ωρες και τ'αγγιγματα ,η αναστατωση κι οι κομποι στο στομαχι,το βαρυ στο στηθος απ'τον πανικο της ευτυχιας ,η απολαυση του κορεσμου και της σοφιας ,το κυμα μεσα στο κεφαλι μου,η τρικυμια που δεν λεει να κοπασει, ο φοβος για το υστερα,για το μετα,οι ευωδιες των χυμων και οι επιλογες.
 
Να η ζωη!
Να η ζωη ,φωναζω μ'οση δυναμη μου απομενει .
Μα ειναι λιγη και πολυτιμη κι εινια δικη μου ,μονο δικη μου σαν τον αερα που ανασαινω.Δεν θ'αφησω να μου την παρει μητε ανθρωπος μητε Θεος.Κι ευχομαι ολες οι αναστολες κι οι δισταγμοι μου να ξεκινουν μονο απο αγαπη .
Αγαπη για κατι αλλο πιο βαθυ,πιο ωραιο.
 
Γιατι,τελος,και το γηρας ειναι ωραιο και παντου μεσα του μπορεις να βρεις ολες εκεινες τις αναλαμπες που σημαινουνε ζωη.
Κι ολα ειναι ομορφα απο κοντα ,οταν τα ζεις.
Μα σε τουτο το γηρας καλο ειναι να μην μενεις μονος σου.
Κι ειναι αληθεια αυταποδεικτη,πως το μονο που μπορει παντα να σε συνοδευει ,
το μονο που για παντα μενει
ειναι μια ,δυο ,δεκα,εκατο-ξερω κι εγω ποσες;- ομορφες στιγμες.

ΕΥΑ ΟΜΗΡΟΛΗ

ΜΑΛΒΙΝΑ ΚΑΡΑΛΗ ΠΕΡΙ ΕΡΩΤΟΣ

Χιλιάδες εφευρήματα προκειμένου να κρυφτείς.
Όπως το να ισχυρίζεσαι πως ονομάζοντας τον έρωτά σου,

τον σχηματοποιείς, τον μεταμορφώνεις σε κάτι προβλέψιμο και αντιποιητικό ...;
Πως κανείς δεν πρέπει να μάθει πόσο τον αγαπάς,
γιατί μπορεί να σε τσακίσει, ή να σε υποπτευθεί,
ή και να σου καταλογίσει
πως θες να μετατρέψεις
την (αισθητικώς άψογη και υπαινικτική) ασάφεια σε δήλωση.

Έβρισκες οπλοστάσια κουκλίτσα μου.
Οι έρωτές μας, έλεγες στα ψέματα, ,πίστεψέ με,
δεν πρέπει να πάσχουν από υπερβολική σιγουριά
αλλά από ευθραυστότητα ...;

Ισχυριζόσουν ακόμα
πως τους έρωτές μας πρέπει να τους ζούμε στο σκοτάδι,
(αλλά τότε, πώς θα μπορούσες να τον επιδεικνύεις και να επαίρεσαι;)

Όλα σου τα χρόνια, πλάγιες κρούσεις ανθρώπου που ντρέπεται τον έρωτα.
Που τον φοβάσαι όσο η Κυβερνητική, γι' αυτό και δίνει τον ορισμό:

"Έρωτας: καταστροφή, απορρύθμιση ενός συστήματος από ένα άλλο".

Όλο λόγια, και πόσο με βλάπτεις έρωτά μου, αφού από όταν σ' ερωτεύτηκα,
πηγαινοέρχομαι από την αναμονή στην απώλεια της δύναμής μου ...;

Ποιας δύναμης αλήθεια; Δεν ξέρεις τίποτα η άπειρη.

Μεγάλωσες, κουράστηκες, μίκρυνες, ξαναρχίζεις.
Για να ξαναμεγαλώσεις και να ξανακουραστείς.
Εξακολουθείς να τρέμεις μια ερωτική ομολογία - Κάθετη Πτώση.
Φοβάσαι τον ίλιγγο μα τώρα, πιο πολύ απ' όλα,
φοβάσαι ένα αίσθημα αφημένο στη σιωπή ...;

Και πάλι η αμφιβολία.
Αν του το πεις, μήπως ψυλλιαστεί πως στην ουσία διαμαρτύρεσαι
για τον απρόβλεπτο χαρακτήρα των αισθημάτων σου, η εγωίστρια,
για το αυτεξούσιο σου που απόλλυται;

Μήπως δεν υπάρχει καμιά γλυκύτητα στην ομολογία σου,
αλλά μόνο η βίαιη επιθυμία να εγκατασταθείς μέσα στα αισθήματα του άλλου;

Και, αν εξομολογείσαι τον έρωτά σου,
για να αρχίσει εκείνος ο μηχανισμός που βασίζεται στη βία της αμοιβαιότητας,
αλλά που σου χαρίζει έναν ήσυχο ύπνο;

Εκεί όπου το εξομολογημένο "αγαπώ" σου
δεν θα σημαίνει εν τέλει παρά ένα επιτακτικό "αγάπα με κι εσύ".

Αν δεν αντέχεις να το πεις και να μείνεις,
σκέφτομαι τελευταία,
μπορείς τουλάχιστον να το πεις
και, όχι να φύγεις - να χαθείς ...;

Ο άλλος πάντα ξέρει δραματουργικά από παρόμοιους ήρωες,
θα καταλάβει.

Πως αυτό που ζητάς όταν χάνεσαι - και όχι όταν φεύγεις -
είναι πάντα η εγκατάσταση ...;

Δεν τα βγάζεις πέρα κουκλίτσα μου. Παράτα τα.
Αφού η Λογική τα ερωτικά και ντροπιασμένα δεν τα καταδέχεται.
Ο πρωτότοκος γιος της Γνώσης, αν αυτό σου λέει κάτι, λεγόταν Μύθος ...;

Δύο ειδών ζωές μπορείς να ζήσεις, και η μία, αυτή με τις αγάπες τις μετωπικές, είναι πιο κρύα απ'το θάνατο.

Πάνω απ' το νεκροκρέβατό σου θα ολολύζουν συντετριμμένοι φίλοι και θα ρωτάει ο ένας τον άλλο:
"Μα πώς το έπαθε; Από τι ερωτεύτηκε; Πέρυσι ακόμα ήταν καλά" ...;

Τηλέφωνο-
" Τι γράφεις τώρα; "με ρωτάνε.
"Κάτι για το πώς να μην μετατρέπεις τη συγκίνησή σου σε αίτημα",
απαντάω η ψεύτρα ...;