Είναι όμορφο όταν σε αποκαλεί κάποιος καρδιά μου…

Είναι όμορφο όταν
σε αποκαλεί κάποιος καρδιά μου. Να σε αποκαλεί καρδιά μου και να βγαίνει από τα
βάθη της καρδιάς του. Μη μου μιλάς έτσι καρδιά μου θα μπορούσα τώρα να σου πω.
Δεν ξέρω πόσο ακόμα θα αντέξω. Σαν τριαντάφυλλο αργοπεθαίνω χάνοντας κάθε μέρα ένα
απ’ τα πέταλά μου. Κι όταν δεν θα έχει μείνει παρά μόνο ένα θα ποτίσω με δάκρυα
το χώμα που μάζεψα για ριζώσει η αγάπη μου για σένα. Είναι πικρά και μαύρα τα
δάκρυα που αδειάζουν κάθε μέρα απ’ την καρδιά μου. Χύνονται σαν δηλητήριο για
μια αγάπη που μοιάζει ν’ απομακρύνεται και με σκορπίζει σαν τα ξερά φύλλα στον
άνεμο. Πως θα καταφέρω να μαζέψω τα κομμάτια μου αν γυρίσεις πίσω την τελευταία
στιγμή που θα αργοπεθαίνω; Πως θα καταφέρω να ξανασταθώ στα πόδια μου μπροστά
στη αγάπη σου αν δεν έχει μείνει τίποτα πια από μένα; Πόσα συναισθηματικά
μαχαιρώματα θα μπορέσει ν’ αντέξει το κορμί μου αν συνεχίσεις να με μαστιγώνεις
για λόγους παράλογους που έπλασε το μυαλό σου; Ο έρωτας δεν έχει λογική. Ο
έρωτας είναι ένα παράξενο πράγμα. Φωλιάζει σαν δόλωμα στις ψυχές μας για να
μπορεί στη συνέχεια να μας βασανίζει. Κάποιος θα πρέπει να σταματήσει κάποτε
αυτό το παράλογο δαιμόνιο που μόνο για να καταστρέφει τις καρδιές μας έχει
γεννηθεί. Είναι παράξενος ο έρωτας καρδιά μου. Για να τον νικήσεις θα πρέπει να
μάθεις να υποφέρεις. Για να τον νικήσεις θα πρέπει πρώτα να γνωρίσεις τους
μηχανισμούς που χρησιμοποιεί για να σε διαλύσει. Είναι παράξενος αυτός ο έρωτας
καρδιά μου. Σαν τη φωτιά που παίζει με τον άνεμο. Αν δεν γνωρίζεις από πριν την
καταστροφή που μπορεί να φέρει τότε είσαι χαμένος πριν καν στάξει το πρώτο
δάκρυ απ’ τον πόνο που θα σου προκαλέσει. Είναι το παιχνίδι της φωτιάς με τον
άνεμο που αν δεν το πάρεις χαμπάρι νωρίς θα σε καταστρέψει για πάντα.
Χρειάζεται συμμαχία για να κερδίσεις τον έρωτα καρδιά μου. Χρειάζεται τις
καρδιές μας να λειτουργούν σαν ένα για να μπορούν να κλείνουν τα μάτια κάθε
φορά που ο κίνδυνος παραμονεύει. Χρειάζεται το ένα μισό να σκέφτεται ότι το
άλλο μισό μπορεί να υποφέρει κάθε φορά που ο πόνος κι η επιθυμία το οδηγεί στο
να διαπράξει το λάθος. Χρειάζεται συμμαχία καρδιά μου για να καταφέρεις ν’
αντέξεις τη φωτιά, χρειάζεται να με κρατάς σφιχτά απ’ το χέρι για να μη μας
σκορπίσει ο άνεμος. Έχει ανάγκη από τη δύναμη της αγκαλιάς για μη μας χωρίσει
στα δυο. Πονάω υποφέρω και αιμορραγώ κάθε φορά που ο έρωτας σε αναγκάζει παρά
τη θέλησή σου να με μαχαιρώνεις. Πικραίνεσαι και χωλαίνεις ανακατεύοντας αγάπη
και μίσος ταυτόχρονα γι αυτά που φαντάστηκες ότι δεν μπορώ πια να σου δώσω.
Είναι παράξενος κι επικίνδυνος ο έρωτας καρδιά μου αν δεν γνωρίζεις ότι παραμονεύει
την κάθε στιγμή για να σε διαλύσει. Μόνο ένα πράγμα τρομάζει τον έρωτα καρδιά
μου. Μόνο η αγάπη, το δέσιμο, η κατανόηση και η συγχώρεση μπορούν να τον
τιθασεύσουν από την καταστροφική μανία του. Αν είναι η καρδιά σου δεμένη μαζί
μου, αν είναι το μυαλό σου μέσα στο δικό μου, αν η σκέψη σου προηγείται της
δικιάς μου και η δική μου σκέψη είναι πάντα σαν προσκέφαλο στο μαξιλάρι σου
μόνο τότε μπορείς να τον προλάβεις πριν κάνει την αγάπη χίλια κομμάτια. Είναι
παράξενος ο έρωτας καρδιά μου. Τρέμει με τη σκέψη ότι σαν σε αποκαλώ καρδιά μου
βγαίνει από τα βάθη της καρδιά μου. Αποσυντονίζεται όταν σ’ έχω στην αγκαλιά
μου και θρέφω την ψυχή σου με τα φιλιά και τα χάδια μου. Κάνει πίσω όταν
γνωρίζει ότι την ίδια στιγμή που σε σκέφτομαι ξέρει ότι με σκέφτεσαι. Όπως
ακριβώς αυτή τη στιγμή που στο δικό σου μυαλό μπορεί να σκέφτεσαι τις πιο
όμορφες στιγμές που γέννησαν την αγάπη σου για μένα κι εγώ σκέφτομαι όλες αυτές
τις στιγμές που θα την κάνουν να μεγαλώσει για να μπορεί να χαμογελά στο καθαρό
σου βλέμμα. Έχει ανάγκη από την αγκαλιά σου ο καθαρός έρωτας καρδιά μου.
Θρέφεται σαν το μικρό παιδί που κρατάς στα χέρια σου και το νανουρίζεις με τα
πιο τρυφερά χάδια στο κορμί του. Έχει ανάγκη να τον νανουρίσεις με τραγούδια
και τα πιο γλυκά παραμύθια. Έχει ανάγκη την αγκαλιά, τη στοργή, τη συμπόνια, το
χάδι, το φιλί. Έχει ανάγκη τον ίδιο τον έρωτα που γεννάει την ηδονή από την
προσδοκία της αγάπης. Έχει ανάγκη το μοίρασμα, έχει ανάγκη την επαφή των
κορμιών που τρέμουνε για ένα ακόμα άγγιγμα. Έχει ανάγκη από την αγάπη σου
καρδιά μου. Έχει ανάγκη εσένα καρδιά μου.
Άγγελος Έβαν

Ό,τι πολυτιμότερο έχουμε είναι η προσωπική μας αξιοπρέπεια.

Όταν την χάσουμε, δε μας μένει τίποτα.

Καθώς όλοι έχουμε αξία και όλοι είμαστε διαφορετικοί μεταξύ μας, είναι γελοίο να μετράμε την αξία

ενός ατόμου συγκρίνοντάς τη με την αξία κάποιου άλλου. Οι άνθρωποι που αποτιμούν την αξία των άλλων

βάσει της οικονομικής τους επιφάνειας, της εργασίας τους ή του τρόπου ζωής που επιλέγουν, θέτουν υπό αμφισβήτηση τη δική τους

νοημοσύνη και ευαισθησία.Εφόσον είμαστε όλοι ίσοι στα μάτια του Θεού, ποιος δικαιούται να χρίσει τον εαυτό του ανώτερο δικαστή;

Παγιδευόμαστε σ΄αυτή τη θλιβερή νοοτροπία μόνο όταν επιτρέπουμε στους άλλους να γίνουν εκτιμητές της δικής μας αξίας.

Όσο εμείς πιστεύουμε στον εαυτό μας και διατηρούμε τον αυτοσεβασμό, την περηφάνια και την αίσθηση του χιούμορ μας,

δεν κινδυνεύουμε από τέτοιους εισβολείς.

Το να υποτιμούμε τους άλλους για να φανούμε εμείς πιο σημαντικοί είναι ένδειξη της δικής μας αδυναμίας.

Γινόμαστε περισσότερο άξιοι συμπόνοιας παρά περιφρόνησης,

γιατί στην πραγματικότητα αποκαλύπτουμε την απελπισμένη μας ανάγκη να αγαπηθούμε.

Το να συμπεριφέρεσαι με αξιοπρέπεια δεν είναι τίποτα περισσότερο

από το να επιτρέπεις στους άλλους να είναι ελεύθερα ο εαυτός τους. (Sol Chaneles)

Η αγάπη είναι ο φόβος που μας ενώνει με τους άλλους.

Όταν υπόταξαν τις μέρες μας και τις κρεμάσανε σα δάκρυα
Όταν μαζί τους πεθάνανε σε μιαν οικτρή παραμόρφωση
Τα τελευταία μας σχήματα των παιδικών αισθημάτων
Και τι κρατά τάχα το χέρι που οι άνθρωποι δίνουν;
Ξέρει να σφίγγει γερά εκεί που ο λογισμός μας ξεγελά
Την ώρα που ο χρόνος σταμάτησε και η μνήμη ξεριζώθηκε
Σα μιαν εκζήτηση παράλογη πέρα από κάθε νόημα;
(Κι αυτοί γυρίζουν πίσω μια μέρα χωρίς στο μυαλό μια ρυτίδα
Βρίσκουνε τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους μεγάλωσαν
Πηγαίνουνε στα μικρομάγαζα και στα καφενεία της συνοικίας
Διαβάζουνε κάθε πρωί την εποποιία της καθημερινότητας).
Πεθαίνουμε τάχα για τους άλλους ή γιατί έτσι νικούμε τη ζωή
Ή γιατί έτσι φτύνουμε ένα-ένα τα τιποτένια ομοιώματα
Και μια στιγμή στο στεγνωμένο νου τους περνά μιαν ηλιαχτίδα
Κάτι σα μια θαμπήν ανάμνηση μιας ζωικής προϊστορίας.
Φτάνουμε μέρες που δεν έχεις πια τι να λογαριάσεις
Συμβάντα ερωτικά και χρηματιστηριακές επιχειρήσεις
Δε βρίσκεις καθρέφτες να φωνάξεις τ' όνομά σου
Απλές προθέσεις ζωής διασφαλίζουν μιαν επικαιρότητα
Ανία, πόθοι, όνειρα, συναλλαγές, εξαπατήσεις
Κι αν σκέφτομαι είναι γιατί η συνήθεια είναι πιο προσιτή από την τύψη.

Μα ποιος θα' ρθει να κρατήσει την ορμή μιας μπόρας που πέφτει;
Ποιος θα μετρήσει μια-μια τις σταγόνες πριν σβήσουν στο χώμα;
Πριν γίνουν ένα με τη λάσπη σαν τις φωνές των ποιητών;
Επαίτες μιας άλλης ζωής της Στιγμής λιποτάχτες
Ζητούνε μια ώρα απρόσιτη τα σάπια τους όνειρα.

Γιατί η σιωπή μας είναι ο δισταγμός για τη ζωή και το θάνατο.

Μανόλης Αναγνωστάκης