Ευτυχώς, δεν είμαι τέλειος!

           Η επίμονη αναζήτηση της τελειότητας μπορεί να οδηγήσει σε εμμονή ενώ μας απομακρύνει από την ευτυχία.

Για να καταπολεμήσουμε την τελειομανία, το αμερικανικό περιοδικό Whole Living προτείνει ορισμένους τρόπους δράσης ανάλογα με τον τύπο της εμμονής μας.

Ο πρώτος τύπος, σύμφωνα με την έρευνα, είναι η συνεχής αναζήτηση του τέλειου.

Εάν παραλύεις στην ιδέα του λάθους και φοβάσαι ότι αυτό θα καταστρέψει την άριστη εικόνα σου, δεν παίρνεις ρίσκα για να μην αποτύχεις είσαι ακριβώς αυτός ο τύπος. Συνήθως, αυτή η εμμονή βρίσκει πρόσφορο έδαφος στον τομέα της εργασίας στερώντας μας την πραγματική επιτυχία.

Όταν μηδενίζουμε κάθε θετικό νέο και δεν αναγνωρίζουμε το καλύτερο, στερούμε τον εαυτό μας από κίνητρο. Με το να παραδεχθούμε τις αδυναμίες μας μπορούμε να βρούμε νέα πεδία αυτοβελτίωσης.

Επίσης, μπορούμε να ανακαλύψουμε τις χαρές του να κάνουμε λάθος. Εξασκώντας αυτή την ικανότητα, θα απελευθερωθούμε από τις εμμονές μας. Υποεκτιμήσαμε το κόστος της ανακαίνισης του σπιτιού μας; Δεν πειράζει. Την επόμενη φορά θα ξέρουμε. Ήμασταν άτολμοι στη σύσκεψη με τον προϊστάμενό μας; Την επόμενη φορά θα είμαστε καλύτερα προετοιμασμένοι.

Όταν τέλος, συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους άλλους, είναι καλό να παρατηρούμε ότι κανείς δεν είναι τέλειος, όλοι έχουν προτερήματα και αδυναμίες. Εμείς γιατί να αποτελούμε εξαίρεση;

Εάν θέλουμε να έχουμε τον έλεγχο πάνω σε όλα, τότε έχουμε εμμονή με την οργάνωση.

Η έρευνα επισημαίνει ότι το καθαρό και τακτοποιημένο σπίτι και γραφείο, δεν μας εγγυώνται την επιτυχία.
Η πιο σημαντική συμβουλή είναι να βάλουμε τους ανθρώπους πάνω από τα αντικείμενα και να αφιερώσουμε περισσότερο χρόνο στην επικοινωνία, ακόμη κι αν αφήσουμε τα ρούχα ασιδέρωτα ή την κούπα του καφέ πάνω στο γραφείο. Η ακαταστασία δεν σημαίνει ότι δεν είμαστε επαρκείς στις υποχρεώσεις μας. Τα άπλυτα πιάτα είναι ακριβώς αυτό. Άπλυτα πιάτα. Δεν είναι το νόημα της ζωής μας, συμβουλεύουν οι ειδικοί.

Κι αφού αγαπάμε την οργάνωση, τότε ας πάρουμε απόφαση ότι δεν γίνεται να είμαστε τέλειοι σε όλους τους ρόλους κι ας επιλέξουμε τις προτεραιότητές μας. Έτσι, θα ελαφρύνουμε τον εαυτό μας από πολλά ανούσια βάρη.

Ο τρίτος και τελευταίος τύπος είναι η εστίαση στην εξωτερική εμφάνιση.

Όταν κοιτάζουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη και μας έρχεται στο νου το πώς θα θέλαμε να είμαστε, τότε είναι η ώρα να επαναπροσδιορίσουμε την εικόνα που έχουμε για μας.

Κάθε φορά που δεν μας αρέσει κάτι στην εξωτερική μας εμφάνιση, ας βρούμε άλλα τρία στοιχεία που μας αρέσουν. Επιπλέον, αντί να ανεβαίνουμε τρεις φορές την ημέρα στην ζυγαριά, μπορούμε να εστιάσουμε στην βελτίωση της υγείας μας. Είναι πιο πιθανό να δούμε τα επιθυμητά αποτελέσματα.

Όταν το θέμα έρχεται στην ηλικία, οι ειδικοί τονίζουν ότι η γοητεία μας δεν πηγάζει από την νεανική εικόνα, αλλά από την προσωπικότητα και την αυτοπεποίθηση μας, άρα πάνω σε αυτά πρέπει να δουλέψουμε.

Τέλος, ας πάψουμε να δίνουμε σημασία σε ανούσια πράγματα. Αν τα μαλλιά μας δεν είναι τέλεια, δεν μπορούμε να είμαστε όλη τη μέρα μες τη μιζέρια. Δεν είναι δυνατόν εξάλλου, ένας μεμονωμένος παράγοντας να μας απομακρύνει από τον στόχο μας.

Πηγή: http://www.tovima.gr/health-fitness/article/?aid=393296&h1=true

Τι δεν πρέπει να λέμε στα παιδιά για τον θάνατο?

Τι δεν πρέπει να λέμε

στα παιδιά για τον θάνατο?

-Δεν πρέπει να περιγράφουμε τον θάνατο ως ύπνο. Αν πούμε στο παιδί πως η γιαγιά κοιμήθηκε μπορεί να του προκαλέσουμε διαταραχές στον δικό του ύπνο και φόβο πως αν κοιμηθεί δεν θα ξυπνήσει, όπως η γιαγιά.
-Δεν πρέπει να λέμε στα παιδιά πως η γιαγιά έφυγε ταξίδι γιατί κάθε φορά που εμείς θα φεύγουμε ταξίδι το παιδί θα τρομάζει πως δεν θα επιστρέψουμε. Το ίδιο ισχύει και αν πούμε «έφυγε».
-Δεν πρέπει να λέμε στα παιδιά πως η γιαγιά ήταν ηλικιωμένη και γι αυτό πέθανε γιατί όταν το παιδί ακούσει πως κάποιος νέος πέθανε η εμπιστοσύνη του απέναντί μας θα κλονιστεί. Είναι καλύτερο να εξηγήσουμε πως οι περισσότεροι άνθρωποι πεθαίνουν γέροι, κάποιοι όμως πεθαίνουν νωρίτερα, αλλά να ευχηθούμε εμείς και τα παιδιά μας να ζήσουμε ως τα βαθιά γεράματα.
-Αν πούμε στο παιδί πως η γιαγιά πέθανε γιατί ήταν άρρωστη είναι αναγκαίο να διευκρινίσουμε πως μόνο μια πολύ σοβαρή ασθένεια μπορεί να φέρει τον θάνατο και πως το πιο συνηθισμένο είναι οι άνθρωποι να αρρωσταίνουν αλλά να γίνονται καλά.
-Οι θρησκευτικές αναφορές όπως πχ «ήρθε ένας άγγελος και τον πήρε» ή «τον πήρε κοντά του ο Θεός» τρομάζουν και αναστατώνουν τα παιδιά που νομίζουν ότι κυριολεκτούμε και σκέφτονται:αν ο θεός αποφασίσει αύριο να πάρει κι εμένα κοντά του; Κάτι ανάλογο συμβαίνει και όταν λέμε «είναι ευτυχισμένος τώρα γιατί είναι στον ουρανό με τους αγγέλους». Το παιδί δεν καταλαβαίνει γιατί όλοι κλαίνε αφού αυτός που πέθανε είναι ευτυχισμένος και η αντίφαση το κάνει να ανησυχεί.
Αν αναφερθούμε στις δικές μας μεταφυσικές αντιλήψεις πχ ότι όποιος πεθαίνει πηγαίνει στον ουρανό μαζί με τον Χριστό, είναι καλύτερο να εξηγήσουμε πως υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που το πιστεύουν αυτό και άλλοι που πιστεύουν τελείως διαφορετικά πράγματα όπως πχ ότι υπάρχουν κήποι του Παραδείσου ή δεύτερη ζωή. Παρουσιάζοντας στο παιδί τις διαφορετικές αντιλήψεις που υπάρχουν αφήνουμε τη φαντασία του ελεύθερη να βρει εκείνη που το καθησυχάζει περισσότερο –αν η δική μας δεν το πείθει.

Τι νιώθει το παιδί που χάνει κάποιον αγαπημένο του

Ενοχές. Τα παιδιά νιώθουν ένοχα όταν πεθαίνει κάποιος μέσα στην οικογένεια. Ένα παιδί μπορεί ακόμα και να σκεφτεί πως «η μαμά πέθανε και με άφησε γιατί  ήμουνα κακό παιδί».
Θυμό. Η οργή για τον θάνατο του αγαπημένου μας προσώπου καταλαμβάνει και τους ενήλικες όχι μόνο τα παιδιά. Θυμώνουμε με τους γιατρούς, με τον εαυτό μας, ακόμα και με τον ίδιο τον μακαρίτη που έφυγε ξαφνικά και μας άφησε να τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας. Ο θυμός και η λύπη είναι στάδια του πένθους και πρέπει να βοηθήσουμε τα παιδιά να εκφραστούν για να λυτρωθούν.

Πώς μπορούμε να παρηγορήσουμε ένα παιδί που πενθεί;

- Εξηγούμε στο παιδί τι έχει συμβεί χρησιμοποιώντας απλές και κατανοητές εκφράσεις ανάλογες με την ηλικία του.
- Διαβεβαιώνουμε το παιδί πως θα το φροντίζουμε και θα το αγαπάμε.
- Συζητάμε με το παιδί τις σκέψεις του για το θάνατο, τη ζωή και ό,τι άλλο το απασχολεί.
- Το παροτρύνουμε να αποχαιρετήσει το πρόσωπο που πέθανε με όποιο τρόπο νομίζει, βάζοντας τον δικό του συμβολισμό.
- Τηρούμε το ημερήσιο πρόγραμμα του ύπνου, των δραστηριοτήτων και του φαγητού του παιδιού όσο πιο αυστηρά μπορούμε.
- Το προτρέπουμε να θυμάται τον άνθρωπο που χάθηκε και να μας μιλάει γι αυτόν.

Πότε πρέπει να ανησυχήσουμε για το παιδί

Τα παρακάτω σημάδια θα πρέπει να μας χτυπήσουν το καμπανάκι πως το παιδί αντιμετωπίζει πρόβλημα με το πένθος και ίσως χρειάζεται τη βοήθεια των ειδικών.
- δεν θέλει να πάει στο σχολείο ή πέφτει η απόδοσή του
- αρνείται να πάει για ύπνο ή να παίξει με τους φίλους του
- δεν μιλάει καθόλου για το γεγονός
- έχει συχνές εκρήξεις θυμού και τάση να καταστρέφει τα πράγματα
- παρουσιάζει ασυνήθιστη υπερκινητικότητα
- εκδηλώνει άγχος ή φοβίες
- παθαίνει ατυχήματα, αυτοτραυματίζεται και γενικά προσπαθεί να γίνει το επίκεντρο της προσοχής
- παρουσιάζει εφιάλτες ή νυχτερινούς τρόμους
- κάνει ακρότητες, κλέβει, κάνει ζημιές