"Όταν έχεις δει μια και μοναδική φορά τη λάμψη της ευτυχίας στο πρόσωπο ενός πλάσματος που αγαπάς , καταλαβαίνεις ότι δεν είναι δυνατό να υπάρχει άλλη τάση στον άνθρωπο παρά μόνο να προκαλεί αυτό το φως στα πρόσωπα που τον περιστοιχίζουν...Και σε σπαράζει η σκέψη της δυστυχίας και του σκοταδιού που ρίχνεις , με το γεγονός και μόνο της ζωής σου , στις καρδιές που συναντάς" Αλμπέρ Καμύ "Σημειωματάρια"

"Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι"

"Αγαπούσε πάντοτε το ασυμβίβαστο που υπήρχε μεταξύ τους. Γιατι εκείνος ήταν δυνατός κι εκείνη αδύναμη. Και ακριβώς ο αδύναμος ήταν που έπρεπε να μάθει να είναι δυνατός και να φευγει όταν ο δυνατός ήταν πάρα πολυ αδύναμος για να μπορεί να πληγώσει τον αδύναμο" "Μίλαν Κούντερα "

Ο ξανακερδισμένος Χρόνος...

"Τα σώματα των ανθρώπων είναι ικανά να πληγώσουν τόσο πολύ εκείνους που τα αγαπάνε, επειδή κουβαλάνε μέσα τους στιγμές από το παρελθόν, επειδή κουβαλάνε μέσα τους τις αναμνήσεις τόσων και τόσων απολαύσεων κι επιθυμιών που για τα ίδια έχουν πια σβηστεί, βασανίζουν όμως ακόμη αλύπητα τον εραστή που αναπολεί και προεκτείνει στο Χρόνο το πολυαγαπημένο σώμα που ζηλεύει, που το ζηλεύει τόσο πολύ, ώστε ν α εύχεται ακόμα και τη καταστροφή του. Γιατί μετά το Θάνατο ο Χρόνος αποσύρεται από το σώμα, και οι αναμνήσεις, τόσο αδιάφορες, τόσο ξεθωριασμένες, σβήνονται από εκείνη που δεν υπάρχει πια, και θα σβηστούν σύντομα και από εκείνον που ακόμη βασανίζουν, αλλά σ' εκείνον τελικά θα χαθούν μόλις η επιθυμία που ενέπνεε το ζωντανό σώμα θα πάψει να τις διατηρεί." 

"Αν ήταν όλα αλλιώς" Αλκυόνη Παπαδάκη

Αν η ψυχή μας φορούσε πάντα τα καλά της και καλωσόριζε τα όνειρά μας.... Αν το καράβι μας έφτανε φωταγωγημένο στο λιμάνι που είχαμε διαλέξει.... Αν στην προβλήτα μας περίμεναν, με ανθοδέσμες και χειροκροτήματα ,όλοι αυτοί που αγαπήσαμε.... Αν τόσες φορές ,παρασυρμένοι από το τραγούδι των σειρήνων,δεν είχαμε χάσει τη ρότα μας.... Αν δεν είχαμε κρυφτεί λαθραία σε λάθος όνειρα.... Αν όλα αυτά που γυά λιζαν και τα μαζέψαμε με τόση αφοσίωση και στοργήξέραμε από την αρχή πως δεν ήταν χρυσάφι.....Μπορεί και να το ξέραμε ,αλλά μας έφαγε η ουτοπία. Αν δεν είχαμε ξεπουλήσει σε γαλίφηδες εμπόρους τα τιμαλφή μας,για λίγες γουλιές παρηγοριάς.... Αν δεν είχαμε αφήσει την πόρτα της ψυχής μας ανοιχτή,για να βρουν άσυλο οι κατατρεγμένοι....Τι απερισκεψία κι αυτή! Πάντα τους ληστές τους περνούσαμε για κατατρεγμένους. Αν ξέραμε να διαβάζουμε εγκαίρως τα σημάδια των καιρών και να προβλέπουμε καταιγίδες....... Αν φορούσαμε στολές παραλλαγής....Αυτό είναι σίγουρο μέσον για να πετύχεις.Μα εντελώς το αψηφήσαμε! Εμείς ακόμα και τη νιτσεράδα για τις βροχές που κάποιος προνοητικός-δεν μπορεί πάντα υπάρχει ένας τέτοιος στο περιβάλλον μας-έχωσε στις αποσκευές μας,τη χαρίσαμε στον πρώτο τεμπέλη ψαρά.Έτσι.....Γιατί μας άρεσε το χαμόγελό του..... Αχ,αυτή η λάθος εκτίμηση....Ο υπερβάλλων ζήλος...Η περιττή γεναιοδωρία! Αν είχαμε υψώσει έναν τοίχο για να προστατέψουμε τη ζωή μας...Ένα ανάχωμα έστω.Μια ξερολιθιά. Αν δεν είχαμε μπερδέψει τα σημεία του ορίζοντα και περιμέναμε να βγει ο ήλιος από τη δύση...Πόσος χαμένος χρόνος ,αλήθεια! Αν δεν χαμογελούσαμε ,με κείνο το ηλίθιο χαμόγελο,σ'αυτόν που ερχόταν καταπάνω μας μ'ενα σουγιά....Λέγαμε αποκλείεται! Άλλη θα είναι η πρόθεσή του. Αν δεν δίναμε ραντεβού με την ψυχή μας ,πέρα από τα όριά της.... Αν δεν κάναμε τον κλόουν,με στόχο να διασκεδάσει η ομήγυρις και να ξεχάσει τον καυμό της.... Αν όλος ο κόσμος ήταν ένα κουκούλι που θα μας προστάτευε και μέσα εκεί,με όλη μας την άνεση,θα γινόμασταν από σκουλήκια πεταλούδες..... Αν...Αν.... Αν ήταν όλα.... αλλιώς! Άντε καλέ! Μα τότε ,πως θα ξεχωρίζαμε το φως που κλείνου μέσα τους τα φύλλα της παπαρούνας;