Υπάρχουν άντρες που σε μερικές στιγμές της ζωής τους φάνηκαν παθιασμένοι εραστές, δεν υπάρχει όμως ούτε ένας που να μπορείς να τον χαρακτηρίσεις "μεγάλο ερωτευμένο". Και στις πιο βίαιες εκδηλώσεις τους, δεν εγκαταλείπονται ποτέ ολοκληρωτικά.... Ακόμα κι όταν γονατίζουν μπροστά στην αγαπημένη, εκείνο που σκέφτονται είναι πώς να εξουδετερώσουν την αντίστασή της, πώς να την υποτάξουν σεξουαλικά. Ως το μεδούλι των οστών τους παραμένουν κυριαρχικά, ανεξάρτητα άτομα. Η αγαπημένη γυναίκα αποτελεί μια αξία ανάμεσα σε τόσες άλλες. Θέλουν να την ενσωματώσουν στην ύπαρξή τους κι όχι να καταποντισθούν μέσα της. Για τη γυναίκα, αντίθετα, ο έρωτας είναι η ολόπλευρη εγκατάλειψη για όφελος του αγαπημένου.
Παρασκευή 8 Απριλίου 2011
Φιλία και Έρωτας
Εμπειρικά γνωρίζουμε πως η φιλία γεννιέται μεσα από την παρατήρηση και την συνομιλία. ¨Ολοι έχουμε βρεθεί στην ανάγκη να μοιραστούμε προβληματισμους, προβλήματα, και χρόνο με κάποιο που θεωρούμε φίλο. Τι είναι όμως πιο σημα...τικό στην ζωή μας… Η φιλία ή ο Ερωτας ;
Κατά τον Προυστ, οι φίλοι είναι άνθρωποι με καλή θέληση , που συμφωνούν πάνω στην σημασία των πραγμάτων και των ιδεών. Ενας μέτριος όμως έρωτας τείνει να αξίζει περισσότερο από μια καλή φιλία γιατί διαθέτει μεγάλο πλούτο από σημεία. Η φιλία είναι πάντα κάτι δευτερέυον και ουσιαστικά μηδαμηνό. Ειναι κάτι μέτριο ανάμεσα στην κούραση και την πλήξη. Στην ουσία δεν ενδιαφερόμαστε για τις κοινές ιδέες και ερμηνείες , αλλά για το γέμισμα των ωρών που μας προσφέρει μια φιλική συνάντηση. Ο έρωτας είναι κάτι που ασκέι βία επάνω μας. Γεμίζει τις ώρες μας με ευχαρίστηση , πάθη, ανησυχίες, πράγματα τα οποία δεν μπορούν εύκολα να ειπωθούν και να γίνουν κατανοητά. Σαν πιο διορατικός, αποφεύγει κατ αρχήν κάθε επικοινώνια και κοιτάζει να μην αναλώνεται σε ψεύτικες επικινωνιες βασισμένες σε παρεξηγήσεις. Για το λόγο αυτό λοιπόν, ένας επιστήθιος φίλος δεν αξιζει όσο ένας επιστήθιος φίλος,
Η αλήθεια στον έρωτα.
Κατά πολλούς η αλήθεια είναι αυτό που αναζητάμε στον έρωτα περισσότερο από κάθε ευχαρίστηση. Στην πιο τρομακτική μορφή της η αλήθεια μας δίνει μαζι με τον πόνο την χαρά μιας μεγάλης ανακάλυψης. Ενας ζηλότυπος άνθρωπος νιώθει κάποια μικρή χαρα όταν καταφέρνει να ανακαλύψει την αλήθεια σ ένα ψέμα του αγαπημένου προσωπου και αυτή είναι μια απο τις μορφές χαράς που αντεύχεται να αποχτήσει. Μοιάζει με έναν μεταφραστή που χαίρεται όταν μεταφράζει ένα δύσκολο κείμενο, παρόλο που η μετάφραση μπορεί να φέρει κάποιο δυσάρεστο νέο στην επιφάνεια.
Ο Προυστ πιστεύει πως κανένας άνθρωπος , ούτε η πιο μεγάλη διάνοια δεν έχει έμφυτη την αναγκη για αλήθεια. Φτάνουμε δηλαδή σε σημείο να αναζητήσουμε την αλήθεια βάση μιας συγκεκριμένης κατάστασης που ασκεί βία στο μυαλό μας, όταν ένας άγνωστος συντελεστής μας στερεί με κάποιο τρόπο την ψυχική μας γαλήνη. Εκείνος που είναι ανοιχτός στα σημεία, ξέρει πως η αλήθεια είναι επακόλουθο σωστης συμπεριφοράς. Ποιός λοιπόν αναζητά την αλήθεια.. Ο ζηλότυπος που δεν αποδεικνύει την αλήθεια με καλή θέληση αλλά μέσα από άθελα σημάδια που βγαίνουν στην επιφάνεια. «Την αλήθεια δεν πάμε να την ανακαλύψουμε , αλλά σκονταύτουμε πάνω της» , λέει ο Προυστ και συνεχίζει « Η αλήθεια δεν χρειάζεται να ειπωθεί για να φανερωθεί , και ίσως μπορείς να την βρείς καλύτερα δίχως να περιμένεις τα λόγια ή να τα λογαριάζεις , σε χίλια δύο εξωτερικά σημεία, ακόμα και σε ορισμένα αόρατα φαινόμενα, που είναι ανάλογα στον κόσμο των χαρακτήρων με ότι είναι στην φύση οι ατμοσφαιρικές αλλαγές. Τέλος . την αλήθεια στον έρωτα την αντιλαμβανόμαστε μόνο όταν αποχωριζόμστε το εγώ μας που τόσο αγαπάμε».
Κατά τον Προυστ, οι φίλοι είναι άνθρωποι με καλή θέληση , που συμφωνούν πάνω στην σημασία των πραγμάτων και των ιδεών. Ενας μέτριος όμως έρωτας τείνει να αξίζει περισσότερο από μια καλή φιλία γιατί διαθέτει μεγάλο πλούτο από σημεία. Η φιλία είναι πάντα κάτι δευτερέυον και ουσιαστικά μηδαμηνό. Ειναι κάτι μέτριο ανάμεσα στην κούραση και την πλήξη. Στην ουσία δεν ενδιαφερόμαστε για τις κοινές ιδέες και ερμηνείες , αλλά για το γέμισμα των ωρών που μας προσφέρει μια φιλική συνάντηση. Ο έρωτας είναι κάτι που ασκέι βία επάνω μας. Γεμίζει τις ώρες μας με ευχαρίστηση , πάθη, ανησυχίες, πράγματα τα οποία δεν μπορούν εύκολα να ειπωθούν και να γίνουν κατανοητά. Σαν πιο διορατικός, αποφεύγει κατ αρχήν κάθε επικοινώνια και κοιτάζει να μην αναλώνεται σε ψεύτικες επικινωνιες βασισμένες σε παρεξηγήσεις. Για το λόγο αυτό λοιπόν, ένας επιστήθιος φίλος δεν αξιζει όσο ένας επιστήθιος φίλος,
Η αλήθεια στον έρωτα.
Κατά πολλούς η αλήθεια είναι αυτό που αναζητάμε στον έρωτα περισσότερο από κάθε ευχαρίστηση. Στην πιο τρομακτική μορφή της η αλήθεια μας δίνει μαζι με τον πόνο την χαρά μιας μεγάλης ανακάλυψης. Ενας ζηλότυπος άνθρωπος νιώθει κάποια μικρή χαρα όταν καταφέρνει να ανακαλύψει την αλήθεια σ ένα ψέμα του αγαπημένου προσωπου και αυτή είναι μια απο τις μορφές χαράς που αντεύχεται να αποχτήσει. Μοιάζει με έναν μεταφραστή που χαίρεται όταν μεταφράζει ένα δύσκολο κείμενο, παρόλο που η μετάφραση μπορεί να φέρει κάποιο δυσάρεστο νέο στην επιφάνεια.
Ο Προυστ πιστεύει πως κανένας άνθρωπος , ούτε η πιο μεγάλη διάνοια δεν έχει έμφυτη την αναγκη για αλήθεια. Φτάνουμε δηλαδή σε σημείο να αναζητήσουμε την αλήθεια βάση μιας συγκεκριμένης κατάστασης που ασκεί βία στο μυαλό μας, όταν ένας άγνωστος συντελεστής μας στερεί με κάποιο τρόπο την ψυχική μας γαλήνη. Εκείνος που είναι ανοιχτός στα σημεία, ξέρει πως η αλήθεια είναι επακόλουθο σωστης συμπεριφοράς. Ποιός λοιπόν αναζητά την αλήθεια.. Ο ζηλότυπος που δεν αποδεικνύει την αλήθεια με καλή θέληση αλλά μέσα από άθελα σημάδια που βγαίνουν στην επιφάνεια. «Την αλήθεια δεν πάμε να την ανακαλύψουμε , αλλά σκονταύτουμε πάνω της» , λέει ο Προυστ και συνεχίζει « Η αλήθεια δεν χρειάζεται να ειπωθεί για να φανερωθεί , και ίσως μπορείς να την βρείς καλύτερα δίχως να περιμένεις τα λόγια ή να τα λογαριάζεις , σε χίλια δύο εξωτερικά σημεία, ακόμα και σε ορισμένα αόρατα φαινόμενα, που είναι ανάλογα στον κόσμο των χαρακτήρων με ότι είναι στην φύση οι ατμοσφαιρικές αλλαγές. Τέλος . την αλήθεια στον έρωτα την αντιλαμβανόμαστε μόνο όταν αποχωριζόμστε το εγώ μας που τόσο αγαπάμε».
Το άλλο μας μισό...
Ο Πλατωνικός μύθος του άλλου μισού...
Η έννοια της αδελφής ψυχής προήλθε από τους Πλατωνικούς φιλοσόφους. Στο «Συμπόσιο» του Πλάτωνα αναφέρεται ο σχετικός μύθος που τον διηγείται ο Αριστοφάνης. Σύμφωνα με αυτόν, ο άνθρωπος αρχικά δεν είχε την μορφή που έχει σήμερα. Ηταν ένα πλάσμα που θύμιζε σιαμαία δίδυμα , με τέσσερα χέρια, τέσσερα π...όδια και δύο κεφάλια που κοιτούσαν προς διαφορετικές κατευθύνσεις . Τα πλάσματα αυτά δεν γνώριζαν τον σαρκικό έρωτα και αναπαράγονταν με γονιμοποίηση εδάφους. Ηταν τόσο ισχυρά και κυρίαρχα που θεωρήθηκαν ως απειλή από τον Δία, ο οποιος και τα διχοτόμησε κάθετα φτιάχνοντας έτσι την γνωστή ανθρωπινη μορφή. Από τότε ο καθένας τους αναζητάει μόνος του το άλλο του μσό για να ξαναβρεί την χαμένη ολοκλήρωσή του. Ανάλογα με το είδος του ζευγαριού από το οποίο προήλθε θα αναζητήσει το σύντροφο του ίδιου ή αντίθετου φύλου και όταν το βρεί θα σχηματιστεί το «ζευγάρι».
Η διήγηση αυτή του Πλάτωνα έχει κάπως σατιρικό χαρακτήρα, όμως κάπου εκεί βασίζεται και η έννοια της αδελφής ψυχής. Στο ότι το κάθε ανθρώπινο όν, σε μια άλλη διάσταση ήταν ενωμένος με το άλλο του μισό και τώρα στην γή είνα αναγκασμένος να το ψάχνει για να πετυχει και πάλι την ψυχική του ολοκλήρωση.
Αμα εξετάσουμε το βαθύτερο νόημα αυτού του μύθου μπορούμε εύκολα να αντιληφθουμε τον διαχωρισμό της ψυχής που προήλθε από την διάσταση μεταξύ του πνευματικού και του σωματικού κομματιού του ανθρώπου. Ισως αυτή να είναι τελικά η απώλεια από τον παράδεισο που βασανιζει το ανθρώπινο γένος εξ αιτίας του προπατορικού αμαρτήματος. Ο άνθρωπος κάνοντας κατάχρηση των δυνάμεων του , επέλεξε την αμαρτία και έτσι είναι καταδικασμένος να ζει στην στέρηση και τον πόνο ελπίζοντας πάντα να μπορέσει να αντικρίσει για μια ακόμα φορά την ανακούφιση ενός παραδείσου.
Από όποια πλευρά και να το κοιτάξουμε όμως, ο έρωτας, ανεξάρτητα από τις συνέπειες και την διάρκεια του , μας δίνει πάντα μια γεύση από παράδεισο...(
Η έννοια της αδελφής ψυχής προήλθε από τους Πλατωνικούς φιλοσόφους. Στο «Συμπόσιο» του Πλάτωνα αναφέρεται ο σχετικός μύθος που τον διηγείται ο Αριστοφάνης. Σύμφωνα με αυτόν, ο άνθρωπος αρχικά δεν είχε την μορφή που έχει σήμερα. Ηταν ένα πλάσμα που θύμιζε σιαμαία δίδυμα , με τέσσερα χέρια, τέσσερα π...όδια και δύο κεφάλια που κοιτούσαν προς διαφορετικές κατευθύνσεις . Τα πλάσματα αυτά δεν γνώριζαν τον σαρκικό έρωτα και αναπαράγονταν με γονιμοποίηση εδάφους. Ηταν τόσο ισχυρά και κυρίαρχα που θεωρήθηκαν ως απειλή από τον Δία, ο οποιος και τα διχοτόμησε κάθετα φτιάχνοντας έτσι την γνωστή ανθρωπινη μορφή. Από τότε ο καθένας τους αναζητάει μόνος του το άλλο του μσό για να ξαναβρεί την χαμένη ολοκλήρωσή του. Ανάλογα με το είδος του ζευγαριού από το οποίο προήλθε θα αναζητήσει το σύντροφο του ίδιου ή αντίθετου φύλου και όταν το βρεί θα σχηματιστεί το «ζευγάρι».
Η διήγηση αυτή του Πλάτωνα έχει κάπως σατιρικό χαρακτήρα, όμως κάπου εκεί βασίζεται και η έννοια της αδελφής ψυχής. Στο ότι το κάθε ανθρώπινο όν, σε μια άλλη διάσταση ήταν ενωμένος με το άλλο του μισό και τώρα στην γή είνα αναγκασμένος να το ψάχνει για να πετυχει και πάλι την ψυχική του ολοκλήρωση.
Αμα εξετάσουμε το βαθύτερο νόημα αυτού του μύθου μπορούμε εύκολα να αντιληφθουμε τον διαχωρισμό της ψυχής που προήλθε από την διάσταση μεταξύ του πνευματικού και του σωματικού κομματιού του ανθρώπου. Ισως αυτή να είναι τελικά η απώλεια από τον παράδεισο που βασανιζει το ανθρώπινο γένος εξ αιτίας του προπατορικού αμαρτήματος. Ο άνθρωπος κάνοντας κατάχρηση των δυνάμεων του , επέλεξε την αμαρτία και έτσι είναι καταδικασμένος να ζει στην στέρηση και τον πόνο ελπίζοντας πάντα να μπορέσει να αντικρίσει για μια ακόμα φορά την ανακούφιση ενός παραδείσου.
Από όποια πλευρά και να το κοιτάξουμε όμως, ο έρωτας, ανεξάρτητα από τις συνέπειες και την διάρκεια του , μας δίνει πάντα μια γεύση από παράδεισο...(
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)