Ο Πλατωνικός μύθος του άλλου μισού...
Η έννοια της αδελφής ψυχής προήλθε από τους Πλατωνικούς φιλοσόφους. Στο «Συμπόσιο» του Πλάτωνα αναφέρεται ο σχετικός μύθος που τον διηγείται ο Αριστοφάνης. Σύμφωνα με αυτόν, ο άνθρωπος αρχικά δεν είχε την μορφή που έχει σήμερα. Ηταν ένα πλάσμα που θύμιζε σιαμαία δίδυμα , με τέσσερα χέρια, τέσσερα π...όδια και δύο κεφάλια που κοιτούσαν προς διαφορετικές κατευθύνσεις . Τα πλάσματα αυτά δεν γνώριζαν τον σαρκικό έρωτα και αναπαράγονταν με γονιμοποίηση εδάφους. Ηταν τόσο ισχυρά και κυρίαρχα που θεωρήθηκαν ως απειλή από τον Δία, ο οποιος και τα διχοτόμησε κάθετα φτιάχνοντας έτσι την γνωστή ανθρωπινη μορφή. Από τότε ο καθένας τους αναζητάει μόνος του το άλλο του μσό για να ξαναβρεί την χαμένη ολοκλήρωσή του. Ανάλογα με το είδος του ζευγαριού από το οποίο προήλθε θα αναζητήσει το σύντροφο του ίδιου ή αντίθετου φύλου και όταν το βρεί θα σχηματιστεί το «ζευγάρι».
Η διήγηση αυτή του Πλάτωνα έχει κάπως σατιρικό χαρακτήρα, όμως κάπου εκεί βασίζεται και η έννοια της αδελφής ψυχής. Στο ότι το κάθε ανθρώπινο όν, σε μια άλλη διάσταση ήταν ενωμένος με το άλλο του μισό και τώρα στην γή είνα αναγκασμένος να το ψάχνει για να πετυχει και πάλι την ψυχική του ολοκλήρωση.
Αμα εξετάσουμε το βαθύτερο νόημα αυτού του μύθου μπορούμε εύκολα να αντιληφθουμε τον διαχωρισμό της ψυχής που προήλθε από την διάσταση μεταξύ του πνευματικού και του σωματικού κομματιού του ανθρώπου. Ισως αυτή να είναι τελικά η απώλεια από τον παράδεισο που βασανιζει το ανθρώπινο γένος εξ αιτίας του προπατορικού αμαρτήματος. Ο άνθρωπος κάνοντας κατάχρηση των δυνάμεων του , επέλεξε την αμαρτία και έτσι είναι καταδικασμένος να ζει στην στέρηση και τον πόνο ελπίζοντας πάντα να μπορέσει να αντικρίσει για μια ακόμα φορά την ανακούφιση ενός παραδείσου.
Από όποια πλευρά και να το κοιτάξουμε όμως, ο έρωτας, ανεξάρτητα από τις συνέπειες και την διάρκεια του , μας δίνει πάντα μια γεύση από παράδεισο...(
Η έννοια της αδελφής ψυχής προήλθε από τους Πλατωνικούς φιλοσόφους. Στο «Συμπόσιο» του Πλάτωνα αναφέρεται ο σχετικός μύθος που τον διηγείται ο Αριστοφάνης. Σύμφωνα με αυτόν, ο άνθρωπος αρχικά δεν είχε την μορφή που έχει σήμερα. Ηταν ένα πλάσμα που θύμιζε σιαμαία δίδυμα , με τέσσερα χέρια, τέσσερα π...όδια και δύο κεφάλια που κοιτούσαν προς διαφορετικές κατευθύνσεις . Τα πλάσματα αυτά δεν γνώριζαν τον σαρκικό έρωτα και αναπαράγονταν με γονιμοποίηση εδάφους. Ηταν τόσο ισχυρά και κυρίαρχα που θεωρήθηκαν ως απειλή από τον Δία, ο οποιος και τα διχοτόμησε κάθετα φτιάχνοντας έτσι την γνωστή ανθρωπινη μορφή. Από τότε ο καθένας τους αναζητάει μόνος του το άλλο του μσό για να ξαναβρεί την χαμένη ολοκλήρωσή του. Ανάλογα με το είδος του ζευγαριού από το οποίο προήλθε θα αναζητήσει το σύντροφο του ίδιου ή αντίθετου φύλου και όταν το βρεί θα σχηματιστεί το «ζευγάρι».
Η διήγηση αυτή του Πλάτωνα έχει κάπως σατιρικό χαρακτήρα, όμως κάπου εκεί βασίζεται και η έννοια της αδελφής ψυχής. Στο ότι το κάθε ανθρώπινο όν, σε μια άλλη διάσταση ήταν ενωμένος με το άλλο του μισό και τώρα στην γή είνα αναγκασμένος να το ψάχνει για να πετυχει και πάλι την ψυχική του ολοκλήρωση.
Αμα εξετάσουμε το βαθύτερο νόημα αυτού του μύθου μπορούμε εύκολα να αντιληφθουμε τον διαχωρισμό της ψυχής που προήλθε από την διάσταση μεταξύ του πνευματικού και του σωματικού κομματιού του ανθρώπου. Ισως αυτή να είναι τελικά η απώλεια από τον παράδεισο που βασανιζει το ανθρώπινο γένος εξ αιτίας του προπατορικού αμαρτήματος. Ο άνθρωπος κάνοντας κατάχρηση των δυνάμεων του , επέλεξε την αμαρτία και έτσι είναι καταδικασμένος να ζει στην στέρηση και τον πόνο ελπίζοντας πάντα να μπορέσει να αντικρίσει για μια ακόμα φορά την ανακούφιση ενός παραδείσου.
Από όποια πλευρά και να το κοιτάξουμε όμως, ο έρωτας, ανεξάρτητα από τις συνέπειες και την διάρκεια του , μας δίνει πάντα μια γεύση από παράδεισο...(
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου