"Όπου σε πάει η καρδιά'' Susanna Tamaro

Η γιαγια συμβουλεύει την εγγονή της:
"...Κάθε φορά που θα νιώθεις χαμένη, μπερδεμένη, να σκέφτεσαι τα δέντρα, να θυμάσαι τον τρόπο με τον οποίο μεγαλώνουν. Να θυμάσαι ότι ένα δέντρο με πλούσια φυλλώματα και λίγες ρίζες ξεριζώνεται με το πρώτο φύσημα του αέρα, και σ' ένα δέντρο με πολλές ρίζες και ισχνά φυλλώματα η λέμφος κυλάει με δυσκολία. Ρίζα και φυλλώματα πρέπει ν' αναπτύσσονται με το ίδιο μέτρο, πρέπει να μένεις μέσα στα πράγματα και πάνω από αυτά, μόνο έτσι θα μπορέσεις να προσφέρεις σκιά και καταφύγιο, μόνο έτσι θα μπορέσεις να γεμίσεις με λουλούδια και καρπούς τη κατάλληλη εποχή.
Κι όταν θ' ανοιχτούν μπροστά σου τόσοι δρόμοι και δεν θα ξέρεις ποιον να διαλέξεις, μην ακολουθήσεις ένα στη τύχη, αλλά κάθησε και περίμενε. Πάρε βαθιές, γεμάτες εμπιστοσύνη ανάσες, όπως τη μέρα που ήρθες στον κόσμο, χωρίς ν' αφήσεις τίποτα ν' αποσπάσει την προσοχή σου. Περίμενε, περίμενε κι άλλο. Μέινε ασάλευτη, σιωπηλή κι άκουσε την καρδιά σου. Κι όταν σου μιλήσει, πήγαινε όπου σε πάει εκείνη..."

"Η παιδική και η γεροντική ηλικία μοιάζουν. Και στις δύο περιπτώσεις, για διαφορετικούς λόγους, είμαστε μάλλον άοπλοι, δεν είμαστε ακόμα - ή δεν είμαστε πια - μέτοχοι στην ενεργό ζωή κι αυτό μας επιτρέπει να ζούμε με μια ευαισθησία χωρίς πρότυπα, ανοιχτή. Στη διάρκεια της εφηβείας αρχίζει να σχηματίζεται γύρω από το σώμα μια αόρατη πανοπλία. Σχηματίζεται στην εφηβεία κι εξακολουθεί να πυκνώνει σε όλη την ωριμότητά μας. Η διεργασία της ανάπτυξής θυμίζει λίγο εκείνη των μαργαριταριών: όσο πιο βαθιά είναι η πληγή, τόσο πιο δυνατή είναι η πανοπλία που αναπτύσσεται γύρω της. Ύστερα, όμως, όπως ένα ρούχο που το φοράμε πάρα πολύ καιρό, αρχίζει με το πέρασμα του χρόνου να φθείρεται στα σημεία της μεγαλύτερης τριβής, αφήνει να φαίνεται η ύφανση και ξαφνικά, σε μια απότομη κίνηση, σχίζεται. Στην αρχή δεν το αντιλαμβάνεσαι, είσαι σίγουρη πως η πανοπλία σε τυλίγει ακόμα ολόκληρη, ώσπου μια μέρα, αναπάντεχα, βρίσκεσαι να κλαις σαν παιδάκι για κάτι ασήμαντο, χωρίς να ξέρεις γιατί"

''Το χαμένο νησί" Καραγάτσης

"Ήθελα να συναπαντήσω αυτό που θα φερνε και τ' άλλα, αυτό που είναι όλα τ' άλλα, και ηδονή κι οδύνη, και χαρά και πόνος, και γνώση κι ανοησία. Αυτό που είναι αιτία και πλήρωση, σκοπός και τέρμα, φτάσιμο και φυγή...Την αγάπη..."

γόνιμος είναι κι ο έρωτας

"....γόνιμος είναι κι ο έρωτας: επειδή κι ο έρωτας είναι δύσκολος. Έρωτας του ανθρώπου για τον άνθρωπο: ίσως αυτό να 'ναι το δυσκολότερο απ' όσα μας έταξε η μοίρα, το πιο απόμακρο, η τελευταία δοκιμασία, το έργο που όλα τ'άλλα δεν είναι παρά προετοιμασία και προπαρασκευή του. Γι' αυτό κι οι νέοι -που είναι "αρχάριοι" στο κάθε τι -
δεν ξέρουν ακόμα ν' αγαπούν: πρέπει να διδαχτούν τον έρωτα. Με όλο τους το είναι, με όλες τους τις δυνάμεις συμμαζεμένες γύρω στην ερημική φοβισμένη καρδιά τους, που οι χτύποι της ψηλώνουν ολοένα, πρέπει να μάθουν ν'αγαπούν. Ο καιρός όμως της μαθητείας είναι πάντα καιρός μακρόχρονου "εγκλεισμού". Έτσι είναι, για πολύν καιρό, κι ο έρωτας: μοναξιά, ολοένα και πιο έντονη και πιο βαθιά μόνωση. Έρωτας δε θα πει ν'ανοίγεσαι ευθύς, να δίνεσαι, να ενώνεσαι με κάποιον Άλλον (τι θα ήταν, άλλωστε, η ένωση δύο όντων ακαθόριστων ακόμα, ατελείωτων, ανοργάνωτων;)΄είναι μια σπάνια ευκαιρία για να ωριμάσεις, ν'αποχτήσεις μιαν υπόσταση δική σου, να γίνεις εσύ ένας ολόκληρος Κόσμος, για χάρη κάποιου άλλου, αγαπημένου προσώπου΄είναι μια υψηλή, ακράτητη αξίωση, που σε χρίζει εκλεκτό της και σε σπρώχνει προς τ' απέραντα πλάτη. Μόνο έτσι θα πρεπει να μεταχειρίζονται οι νέοι τον έρωτά τους: σαν ένα καθήκον που τους υποχρεώνει να εργάζονται αδιάκοπα στο μέσα τους κόσμο ("ν' ακροάζονται και να σφυροκοπάνε νύχτα-μέρα"). Δεν είναι ακόμα ώριμοι για το δόσιμο του εαυτού τους, για την εγκατάλειψη και το σβήσιμό τους μέσα σ'ένα άλλο άτομο, για οποιοδήποτε τρόπο Ένωσης. (Πρέπει, πρώτα, και για πολύν πολύν καιρό, να μαζεύουν και να θησαυρίζουν ολοένα). Η Ένωση αυτή, το δόσιμο αυτό, είναι το στερνό σκαλοπάτι΄ίσως η ανθρώπινη ζωή να μη μπορέσει ακόμη να το χωρέσει."

Ράϊνερ Μαρία Ρίλκε
"Γράμματα σ' ένα νέο ποιητή"

"Όρια ζωής" των Dr. Henry Cloud/ Dr.John Townsend

"Όπως η φυσική μας καρδιά δέχεται το αίμα και το ωθεί στη συνέχεια για να κυκλοφορήσει μέσα στο σώμα, έτσι και η ψυχική μας καρδιά χρειάζεται να δέχεται και να δίνει αγάπη. Κι όπως η σωματική μας καρδιά είναι ένας μυς, ας πούμε πως και η αγάπη είναι ένας μυς εμπιστοσύνης για την ψυχή μας κι όπως όλοι οι μυες, πρέπει κι αυτή να γυμνάζεται με τη χρήση. Αν κάποιος μυς τραυματιστεί, η λειτουργία του θα είναι πιο αργή και πιο αδύνατη.
Το πώς θα χρησιμοποιήσουμε αυτή τη λειτουργία της αγάπης ανήκει στη δική μας ευθύνη. Όταν απορρίπτουμε την αγάπη ή δεν την εκδηλώνουμε ποτέ, η καρδιά μας εσωτερικά θα νεκρωθεί.
Πολλοί άνθρωποι δεν μπορούν να παραδεχτούν ότι είναι αυτοί που αντιστέκονται στην αγάπη. Γύρω τους θα υπήρχε πολλή αγάπη αν ήταν έτοιμοι να της ανταποκριθούν, αλλά δε μπορούν να το καταλάβουν και παραμένουν στη μοναξιά τους. Ταυτόχρονα, παραπονούνται ότι η αγάπη των άλλων δε φτάνει ως αυτούς, ότι δεν περισσεύει γι' αυτούς αγάπη. Μ' αυτό που λένε όμως αρνούνται την ευθύνη τους, που μένουν κλεισμένοι στον εαυτό τους χωρίς ν' ανταποκρίνονται. Η τακτική των παραπόνων για την έλλειψη αγάπης απ' την πλευρά των άλλων, είναι πάντα η μέθοδος που όλοι υποσυνείδητα χρησιμοποιούμε για να παρακάμψουμε τη δική μας ευθύνη απέναντι στην αγάπη. Είναι ανάγκη να δούμε την καρδιά μας σαν ιδιοκτησία μας, πάνω στην οποία πρέπει να δουλέψουμε για να στηριχτούν και να θεραπευτούν όλα τα αδύνατα σημεία μας. Αυτό θα μας δώσει ζωή."