Βραδυ Σαββατου...
τους συνανταω στο φαναρι ωσπου να αναψει το κοκκινο...ειναι η εικονα της σιωπης με ολα της τα λουσα...την βροντωδη παρουσια της,το σκληρο περιγραμμα της...αυτο το πυκνο κενο που αστραφτει αναμεσα σε δυο ανθρωπους... ας μιλησουμε για τα λυπημενα ζευγαρια που δεν λενε τιποτα πια μεταξυ τους...σαν να τα εχουν πει ολα...που περιβαλλονται απο μια ταφρα σιωπης...τα τειχη που τους προστατευαν κατερευσαν χωρις να το παρουν ειδηση...ποιοι ηταν αραγε οι βαρβαροι που το κονιορτοποιησαν...;και τωρα κοιτουν με μισοκλειστα ματια τους αλλους...ησυχα...ξεπνοα...αποντες απο το παρον τους για λιγο...ωσπου να αναψει το φαναρι... δεν μπορει θα εχετε συναντησει τετοια ζευγαρια...εκεινος στο τιμονι τραβηγμενος στην ακρη...κοιταζει εξω απο το παραθυρο...οχι τον δρομο αλλα τη ζωη του...κι εκεινη σφιγμενη στην αλλη ακρη...γραφει και σβηνει τη δικη της ζωη στο τζαμι που αντανακλα την φρονιμη φιγουρα της... χαζευουν τους περαστικους αλλα δεν τους βλεπουν...
κοιταζουν ωρα τωρα...η' μηπως απο χρονια...;μεσα τους...ουτε ενα βλεμμα δεν χαριζουν ο ενας στον αλλο...σαν να μη τους περισευει...σαν να τα ξοδεψανε ολα...κοιταγματα...λογια...αγγιγματα...σαν να βολευονται με την σιωπη...μεσα υπαρχει το οχι...εξω κοχλαζει το ναι... μονομαχοι της συμβιωσης...τα οπλα τους τα εχουν διαλεξει απο καιρο και τα ακονιζουν ο καθενας μονος του...βουβα παραπονα...ακυρωμενα θελω...ξεθυμασμενες επιθυμιες...κατι ρεταλια ονειρα...ανωδυνα μυστικα...μικρες προδοσιες...ανεμικες υποσχεσεις πως ολα αυριο θα ειναι αλλιως...
δειχνουν τοσο λυπημενοι...και θυμωμενοι αλλα δεν ξερουν γιατι...αλλαξε η μεταξυ τους γεωγραφια...μεγαλωσαν οι αποστασεις και η σχεση τους μοιαζει με ηπειρο που κουραστηκαν η' βαριουνται πια να εξερευνησουν... δεν μπορει θα εχετε συναντησει τετοια ζευγαρια... το ραδιοφωνο ωσπου να αναψει το φαναρι παιζει τα δικα του...
αλλα εκεινοι ακουνε το κονσερτο για εναν ανθρωπο...μια λυπη...ενα παραπονο...σιγοψιθυριζουν την ωδη που εχει γραφτει για την πληξη και την μοναξια...τοσο λυπημενα δειχνουν τα ζευγαρια...ετσι που περιμενουν να αναψει το φως και να ξαναμπει σε κινηση η ζωη τους...περιμενουν πως και πως...να δραπετευσουν απο την μεσα τους ξενητεια...τους βλεπω να ξεκινουν...αλλα ειναι ακομα..... λυπημενα τα ζευγαρια...
τους συνανταω στο φαναρι ωσπου να αναψει το κοκκινο...ειναι η εικονα της σιωπης με ολα της τα λουσα...την βροντωδη παρουσια της,το σκληρο περιγραμμα της...αυτο το πυκνο κενο που αστραφτει αναμεσα σε δυο ανθρωπους... ας μιλησουμε για τα λυπημενα ζευγαρια που δεν λενε τιποτα πια μεταξυ τους...σαν να τα εχουν πει ολα...που περιβαλλονται απο μια ταφρα σιωπης...τα τειχη που τους προστατευαν κατερευσαν χωρις να το παρουν ειδηση...ποιοι ηταν αραγε οι βαρβαροι που το κονιορτοποιησαν...;και τωρα κοιτουν με μισοκλειστα ματια τους αλλους...ησυχα...ξεπνοα...απον
κοιταζουν ωρα τωρα...η' μηπως απο χρονια...;μεσα τους...ουτε ενα βλεμμα δεν χαριζουν ο ενας στον αλλο...σαν να μη τους περισευει...σαν να τα ξοδεψανε ολα...κοιταγματα...λογια...αγγ
δειχνουν τοσο λυπημενοι...και θυμωμενοι αλλα δεν ξερουν γιατι...αλλαξε η μεταξυ τους γεωγραφια...μεγαλωσαν οι αποστασεις και η σχεση τους μοιαζει με ηπειρο που κουραστηκαν η' βαριουνται πια να εξερευνησουν... δεν μπορει θα εχετε συναντησει τετοια ζευγαρια... το ραδιοφωνο ωσπου να αναψει το φαναρι παιζει τα δικα του...
αλλα εκεινοι ακουνε το κονσερτο για εναν ανθρωπο...μια λυπη...ενα παραπονο...σιγοψιθυριζουν την ωδη που εχει γραφτει για την πληξη και την μοναξια...τοσο λυπημενα δειχνουν τα ζευγαρια...ετσι που περιμενουν να αναψει το φως και να ξαναμπει σε κινηση η ζωη τους...περιμενουν πως και πως...να δραπετευσουν απο την μεσα τους ξενητεια...τους βλεπω να ξεκινουν...αλλα ειναι ακομα..... λυπημενα τα ζευγαρια...
