Όταν σ’ αφήνω να κοιμάσαι σε φιλώ γλυκά στο μάγουλο και γυρνάω το κλειδί απαλά. Σ’ αγαπάω ακόμη πιο πολύ όταν φεύγω για τη δουλειά, ίσως γιατί η λαχτάρα μου είναι πάντα να γυρνώ κοντά σου, να κάνουμε μαζί όλα αυτά τα μικρά όμορφα πράματα που φτιάχνουν την αγάπη μας. Ίσως γιατί η ευτυχία δεν είναι παρά μια απλή απόφαση που παίρνεις το πρωί και μόνο το βράδυ μπορεί να τη χαλάσει. Σε σκέφτομαι με την τσάντα στο χέρι να διασχίζεις τους πολύβουους δρόμους της πόλης και μια αγωνία με κυκλώνει. Σε ζητούν στο τηλέφωνο φωνές άγνωστες και σφίγγω τα δόντια κάνοντας ερωτήσεις ανόητες κι επιθετικές. Ύστερα σκέφτομαι το πρόσωπό σου. Κοιτώ για ώρα τις μικρές παντόφλες σου και συγκινούμαι. Μυρίζω τα ρούχα που πέταξες στο κρεβάτι μας βιαστική, πλένω το άδειο ποτήρι του καφέ που άφησες δίπλα στο δικό μου, διασχίζω το διάδρομο πάνω κάτω και νιώθω πως όλα είναι νεκρά χωρίς εσένα. Όμως ο ήλιος πέφτει. Στο τέλος της μέρας θα σμίξουμε αχόρταγα σαν να πέρασαν αιώνες. Θα μοιραστούμε την ίδια ταινία, θα φάμε στο σαλόνι, θα μπούμε κι οι δυο στην μπανιέρα κοιτώντας τα γυμνά κορμιά μας κι ύστερα κουρασμένοι θα κοιμηθούμε αγκαλιά για να ξυπνήσουμε… μαζί!
Του Κώστα Παπαθανασίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου