Μου το λες κάθε φορά αυτό. Φαίνεται πως αυτή η σκέψη σου κάνει καλό. "Να με περιμένεις"
Μετράω τις ώρες που χάνουμε. "Να με περιμένεις". Κάποτε έρχεσαι. Με το ίδιο εκείνο χαμόγελο, λίγο πιο κουρασμένο. Έρχεσαι. Σ' εμένα. Εγώ, σε περιμένω καιρό. Αναβάλλοντας κάθε στιγμή-τη ζωή μου. Ματαιώνοντας κάθε βράδυ-τις επιθυμίες μου. Και σε περιμένω. Εγώ αόριστη.Εσύ συγκεκριμένος. Εσύ ακέραιος. Εγώ απούσα. Πως θα μπορούσα όμως ν' αναπνέω χωρίς την πιθανότητα της επιστροφής σου;
"Να με περιμένεις. Θα έρθω." Αυτό το λες κάθε φορά που χωρίζουμε.Είναι η μοναδική αναστολή μιας ποινής που θα καταργήσει το πρόσωπό μου. Την ποινή την ξέρεις. Λέγεται απουσία. Η απουσία σου.
Αυτή η θάλασσα με πονάει.και τα τραγούδια.Και τα φώτα. Και το σκοτάδι. Με πονά ο εαυτός μου σε σχέση με τη ζωή. Σε χρόνο σταματημένο. Σε τόπο σαφή. Σε μια παρένθεση από αναμονή και σιωπή.
Κάποτε βρίσκουμε τις λέξεις, το χρόνο, τα σχήματα, τα χρώματα, το χαμόγελο. Είναι όταν σμίγουμε. Και γίνεσαι εσύ χώρος μου, χαμόγελό μου, λέξεις μου, φωνή μου. Και χάνομαι μέσα σου.
Και δημιουργείσαι μέσα μου.
Έχω ζήσει μαζί σου ό,τι απόφυγες να ζήσεις με τον εαυτό σου. Σε πρόλαβα τη στιγμή που κρυβόσουν. Που έστριβες το κεφάλι δεξιά να κρυφτείς. Δεν πρόφτασες. Σ' άρπαξα απ' το χέρι.
"Έτσι κι αλλιώς, μαζί σου. Παντού. Κι εδώ. Και στα άλλα. Μαζί σου.
~Εύη Σουρτζίδη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου