Όσες φορές έχω πει ότι δεν θέλω να σε ξαναδώ, τόσες το έχω πάρει πίσω. Πόσες φορές έχεις έρθει και έχεις φύγει από την ζωή μου. Και επέστρεψες.. μάλλον για να φύγεις πάλι. Και έτσι θα βρεθώ για μια ακόμα φορά να φοράω την μάσκα μου.. εκείνη που κρύβω όλα όσα σαν κατάρα κρέμονται από τα χείλη μου. Και εσύ βρίσκεις τον τρόπο και με παίζεις. Όσα λιγότερα μου δίνεις, τόσα περισσότερα ανόητα ζητάω.. Είναι το γέλιο σου που μου έλειψε, η φωνή σου ή μήπως η φλόγα μου διέκρινα να ανάβει πάλι μέσα σου; Η φωνή σου κατάφερε να με ταξιδέψει στα παλιά – μα όχι ξεχασμένα. Στα λίγα που ζήσαμε, στο πολύ που αγαπήσαμε. Μου θύμισε το παιχνίδι μας με την φωτιά. Αυτό που δεν έλεγε κανείς να σταματήσει, ακόμα και αν τώρα απατηλά το αρνείσαι. Η φωτιά ήρθε να μας κάψει και να αφήσει στάχτες ή να μας δώσει μια νέα πνοή; Είχαμε ζήσει έντονα το τώρα και η κάθε στιγμή ήταν μαγεία. Μάθαμε και οι δυο ότι στα συναισθήματα μπορείς να επιβάλλεις σιγή, δεν μπορείς όμως να βάλεις όρια.. Μένω να ακούω.. να κοιτάω.. να φαντάζομαι.. Η φαντασία μου ποτέ δεν είχε όρια. Συνεχίζει και πλάθει εικόνες από τις λέξεις που ξεστομίζεις. Εικόνες τόσο ζωντανές. Σαν τα τις βλέπω μπροστά μου. Σαν να τις ζω. Λάθος, τις έζησα. Έκανες λάθη. Ναι. Πολλά λάθη. Ναι. Ασυγχώρητα λάθη. Ναι. Ξέρεις ποιο ήταν το μεγαλύτερο; Ότι άργησες..