σσσσςςς οι σκέψεις δεν ησυχάζουν...
όνειρα που δεν τόλμησαν να πραγματοποιηθούν μη τύχει και μου ταράξουν την πραγματικότητα...
πόρτες ερμητικά κλειστές και τα κλειδιά από χρόνια χαμένα...
υποσχέσεις που αθετήθηκαν σε ένα βολεμένο και πάντα προσωρινό μόνιμο παρόν...
χίλια γράμματα που δεν βρήκαν ποτέ τον παραλήπτη που άλλαζε συνεχώς διεύθυνση...
ερωτικές επιστολές με πόθο γραμμένες μα με καμιά διάθεση θυσίας του ήδη γνώριμου σκηνικού...
προς τι το ρίσκο...;
τα αισθήματα πια εύκολα ξεπουλιούνται για ένα ηλεκτρονικό χαμόγελο...
τα λουλούδια που μου έστειλαν έφτασαν σε εκατοντάδες μαδημένα πέταλα...
ο άνεμος φρόντισε να μην πονέσω πολύ από τα αγκάθια τους και μου τα σκόρπισε...
τα ταξίδια μου ακυρώθηκαν γιατί φρόντιζα να έχω πάντα μια καλή δικαιολογία για να μένω εδώ...
οι φόβοι μου φούντωσαν γιατί τους έτρεφα συνέχεια με κάτι καινούριο που τελικά πολύ αγαπούσα στην πορεία...
εσύ βολεύτηκες στην πολυθρόνα σου...
κι εγώ βολεύτηκα στον μακρινό μου κόσμο...
οι πολυθρόνες δεν μου αρέσουν όταν δεν είμαστε αγκαλιά...
ο μακρινός μου κόσμος δεν σου αρέσει όταν δεν πατάμε στο έδαφος...
"κάποια μέρα ίσως μπορέσω να σου πω πόσο σημάδεψες την ζωή μου...
κι ίσως εκείνη την μέρα να καταλάβεις..."
σσσςςς σιωπή...
τι να μου απαντήσεις άραγε σε αυτό...;
τι απάντηση να περίμενα πέρα από την σιωπή...;
θα ρθω μια μέρα θα δεις...
αλλά δεν ξέρω το πότε...
κι εγώ θα ρθω μια μέρα θα δεις...
μόνο που δεν ξέρω το πως...
θα φτάσει εκείνη η μέρα το ξέρω...
μα κάποιος από τους δυο δεν θα 'χει πια να πει τίποτα...
ο ένας ξόδεψε αλόγιστα τα λόγια του κι ο άλλος τις σιωπές του...
που να συναντηθούν αυτά τα δυο...;
πώς να ενωθούν...;
σε ποια σημάδια να ταιριάξουν...;
εγώ χορεύω στους ανέμους κι εσύ ντύνεσαι καλά μην κρυώσεις...
εγώ χαιδεύω τα αστέρια κι εσύ κλείνεις τα παντζούρια γιατί νύχτωσε...
εγώ βγαίνω γυμνός στην βροχή κι εσύ κρατάς ομπρέλες...
εγώ κάνω ευχές στα γεμάτα φεγγάρια κι εσύ ξεχνάς το δαχτυλίδι σου εκείνα τα βράδια...
σσσςςς σιωπή και πάλι...
ίσως θα έπρεπε να καταλάβω πως τα αλλοτινά λόγια σαν γίνονται σιωπές ήταν πάντα σιωπηλά...
ίσως ποτέ να μην φώναζαν αυτά που έλεγαν...
ίσως τα παραμύθια τα έχουμε τόσο πολύ ανάγκη που μετασχηματίζουμε απλές ιστορίες σε τέτοια...
κι όλα τα σημάδια που εντοπίστηκαν στον ουρανό σαν θεϊκά να ήταν αστέρια που έσβησαν σε μια ευχή που δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ...
μη βρέξεις απόψε ουρανέ...
θα ανάψω μια φωτιά να κάψω το είναι μου...
το χτες και το σήμερα...
το αύριο κι εκείνο που δεν θα έρθει ποτέ...
τα γράμματα και τα αισθήματα...
τα δάκρυα και τα χαμόγελα...
τα λόγια και τις σιωπές...
μη βρέξεις απόψε...
άναψα φωτιά κι αρχίζω να με ρίχνω μέσα της...
σσσςςς τώρα πρέπει να σωπάσω...
καίγομαι ήδη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου